Komentarze do Słowa 

(Mk 8, 27-33)

Jezus udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał uczniów: «Za kogo uważają Mnie ludzie?».
Oni Mu odpowiedzieli: «Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków».
On ich zapytał: «A wy za kogo Mnie uważacie?».
Odpowiedział Mu Piotr: «Ty jesteś Mesjasz ». Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili.
I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy wiele musi wycierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że zostanie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa.
Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: «Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku».

KOMENTARZ:

Jezus udał się…
Czasami warto się zastanowić nad fizyczną stroną działalności Jezusa. Ile kilometrów przebył? Dziesiątki, setki, tysiące, wszystko zależy od tego jak liczyć. Ciągle w drodze, bez stałego dachu nad głową. Cezarea Filipowa to północna część Izraela, u podnóża góry Hermon.
Dlaczego Jezus ciągle był w drodze?
Misja Jezusa, którą wypełniał, wymagała absolutnego poświęcenia, każdego dnia i każdej minuty.  
I Chrystus to zrobił. Amen.
BP.

(Mk 8, 22-26)

Jezus i uczniowie przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: «Czy coś widzisz?». A gdy ten przejrzał, powiedział: «Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa».
Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie.
Jezus odesłał go do domu ze słowami: «Tylko do wsi nie wstępuj!».

KOMENTARZ:

…wyprowadził go poza wieś.
Jak wiele ważnych i najważniejszych rzeczy dzieje się daleko od oczu ludzkich.
Dzieje się  ciszy i pozostaje niewidoczne.
Pisarz pięknie powiedział: najważniejsze jest niewidoczne dla oczu. 
Tak więc chociaż niewidomy odzyskał wzrok fizyczny, to czy jego dusza przejrzała?
Amen.
BP.

(Mk 8, 14-21)

Uczniowie Jezusa zapomnieli zabrać chleby i tylko jeden chleb mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda!
A oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chlebów. Jezus zauważył to i rzekł do nich: «Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chlebów? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiałe są wasze umysły? Mając oczy, nie widzicie; mając uszy, nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?».
Odpowiedzieli Mu: «Dwanaście».
«A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?».
Odpowiedzieli: «Siedem».
I rzekł im: «Jeszcze nie rozumiecie?».

KOMENTARZ:

…ile zebraliście koszów pełnych ułomków?
Czy Pan Bóg daje tyle, aby nam ledwo, ledwo starczyło? Zaprawdę nie. Miara Boga jest opływająca, utrzęsiona. 
I takiej szczodrości oczekuje również od nas. 
Święty Łukasz powie tak za Jezusem: Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie (Łk 6,38).
Kwestia miary jest istotna.
Amen. BP.

(Mk 8, 11-13)

Faryzeusze zaczęli rozprawiać z Jezusem, a chcąc wystawić Go na próbę, domagali się od Niego znaku. On zaś westchnął w głębi duszy i rzekł: «Czemu to plemię domaga się znaku? Zaprawdę, powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu».
A zostawiwszy ich, wsiadł z powrotem do łodzi i odpłynął na drugą stronę.

KOMENTARZ:

…żaden znak nie będzie dany…
Bóg jest nieskończenie miłosierny, ale czy to znaczy, że ma się zgodzić ze złym  traktowaniem przez człowieka i milczeć?  
Na pogardę? Na lekceważenie? Na poniżanie?
Pan dziś pyta w psalmie 50: Ty tak postępujesz, a Ja mam milczeć?
Bóg nie milczy, odpływa na drugą stronę. To jedna z tych rzeczy o których warto pamiętać.
Amen.
BP.

(Łk 10,1-9)

Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.».

KOMENTARZ:

…oto was posyłam…..

Jezus nie powołał dwunastu a siedemdziesięciu dwóch, by głosili Słowo Boże.
Oznacza to, że Bóg powołał każdego z nas do Jego głoszenia.
Jeśli zostaliśmy powołani, to co głosimy na co dzień i czy jest to miłe Bogu?
Panie, daj nam łaskę odwagi głoszenia Twego Słowa, gdziekolwiek pójdziemy.
Amen.

(Mk 7, 24- 30)

Jezus udał się w okolice Tyru i Sydonu. Wstąpił do pewnego domu i chciał, żeby nikt o tym nie wiedział, nie mógł jednak pozostać w ukryciu.
Wnet bowiem usłyszała o Nim kobieta, której córeczka była opętana przez ducha nieczystego. Przyszła, padła Mu do nóg, a była to poganka, Syrofenicjanka z pochodzenia, i prosiła Go, żeby złego ducha wyrzucił z jej córki.
I powiedział do niej Jezus: «Pozwól wpierw nasycić się dzieciom; bo niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom».
Ona Mu odparła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta pod stołem jedzą okruszyny po dzieciach».
On jej rzekł: «Przez wzgląd na te słowa idź; zły duch opuścił twoją córkę». Gdy wróciła do domu, zastała dziecko leżące na łóżku, a zły duch wyszedł.

KOMENTARZ:

Tak, Panie, lecz…
Papież Benedykt XVI w Adhortacji Verbum Domini napisał: „nowość objawienia biblijnego polega na tym, że Bóg daje się poznać w dialogu, który pragnie prowadzić z nami”.
Ten dialog prowadził Jezus, cała Ewangelia to dialog z ludźmi. Uczonymi w Piśmie, faryzeuszami, żydami żyjącymi na pograniczu wiary i poganami. Szczególnie warto spojrzeć na dialog z tymi ostatnimi. Daje się zauważyć jedna kwestia. Pokora tych ludzi. Prawdziwa pokora polegająca na tym, że uznaję prawdziwie  wielkość Boga.   
Nie obawiajmy się powiedzieć Bogu: tak Panie, lecz...
Amen.
BP.

(Mk 7, 14-23)

Jezus przywołał znowu tłum do siebie i rzekł do niego: «Słuchajcie Mnie wszyscy i zrozumcie! Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz to, co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!».
Gdy się oddalił od tłumu i wszedł do domu, uczniowie pytali Go o tę przypowieść. Odpowiedział im: «I wy tak niepojętni jesteście? Nie rozumiecie, że nic z tego, co z zewnątrz wchodzi w człowieka, nie może uczynić go nieczystym; bo nie wchodzi do jego serca, lecz do żołądka i zostaje wydalone na zewnątrz». Tak uznał wszystkie potrawy za czyste.
I mówił dalej: «Co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym».

KOMENTARZ:

…zrozumcie!
Kiedy człowiek stara się zrozumieć siebie, zrozumieć drugiego człowieka i zrozumieć działanie Boga, to jest nadzieja na to, że jego serce drgnie i nie zostanie granitową skałą, której nawet łomem nie można skruszyć.
Warto więc próbować zrozumieć…
Amen. BP. 

(Mk 7, 1-13)

U Jezusa zebrali się faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nie obmytymi rękami. Faryzeusze bowiem i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych.
Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?».
Odpowiedział im: «Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi”. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji, dokonujecie obmywania dzbanków i kubków. I wiele innych podobnych rzeczy czynicie».

KOMENTARZ:

I wiele innych podobnych rzeczy czynicie.
Pozorna czystość,  na potrzeby patrzących z zewnątrz. Czasami nawet aktorstwo, które nijak się ma do czystości. 
Bywa. 
Ale to od nas zależy czy będziemy aktorami czy prawdziwymi ludźmi. 
Żyjącymi dla Boga i ludzi. Amen.
BP. 

(Mk 6, 53-56)

Gdy Jezus i uczniowie Jego się przeprawili, przypłynęli do ziemi Genezaret i przybili do brzegu.
Skoro wysiedli z łodzi, zaraz Go rozpoznano. Ludzie biegali po całej owej okolicy i zaczęli znosić na noszach chorych, tam gdzie, jak słyszeli, przebywa. I gdziekolwiek wchodził do wsi, do miast czy osad, kładli chorych na otwartych miejscach i prosili Go, żeby ci choć frędzli u Jego płaszcza mogli dotknąć. A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie.

KOMENTARZ:

…zaraz Go rozpoznano…
Jak jest z rozpoznawaniem Jezusa?  Ludzie oczekujący cudu zaraz Go rozpoznali. Jednak ile czasu to „rozpoznanie” Jezusa trwało?  
Bywa, że pomimo cudów jakich doświadczamy, zapominamy o Tym, który ich dokonał. 
Nadzwyczajna jest pamięć człowieka, słabo pamięta dobre, bardzo dobrze pamięta złe.
Módlmy się o to, aby nasza pamięć, jak najdłużej pamiętała dobro, a jak najkrócej zło.
Amen.
BP.

(Mk 6,14-29)

Także król Herod posłyszał o Nim gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: «Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w Nim». Inni zaś mówili: «To jest Eliasz»; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, twierdził: «To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał». Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: «Nie wolno ci mieć żony twego brata». A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał.

Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: «Proś mię, o co chcesz, a dam ci». Nawet jej przysiągł: «Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa». Ona wyszła i zapytała swą matkę: «O co mam prosić?» Ta odpowiedziała: «O głowę Jana Chrzciciela». Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: «Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela». A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

KOMENTARZ:

….Także król Herod posłyszał o Nim, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu…..

Panie,
Imię Twoje chwali człowiek przez wieków wieki,
współczesny świat chce, aby o Tobie zapomnieć,
jednak Twoja chwała sprawia, że staje się to niemożliwe.
Panie, 
pozwól mi wielbić Ciebie oraz głosić Twoje Imię poprzez świadectwo mojego życia.
Amen.