Komentarze do Słowa 

(Dz 1, 15-17. 20-26)

W owym czasie Piotr, powstawszy w obecności braci, a zebrało się razem okołostu dwudziestu osób, tak przemówił: «Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma,które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogętym, którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszymposługiwaniu. Napisano bowiem w Księdze Psalmów: „Niech opustoszeje dom jego iniech nikt w nim nie mieszka! A urząd jego niech inny obejmie”. Trzeba więc,aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezusprzebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym zostałwzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania».
Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. Itaką odmówili modlitwę: «Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tychdwóch jednego, którego sobie wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i wapostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą». Idali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu Apostołów.

Panie, znasz serca wszystkich, wskaż…

Piotr stanął wobec bardzo trudnej decyzji spowodowanejdramatyczną śmiercią Judasza. Niewątpliwe to wydarzenie było bardzo trudne dlawspólnoty.

Stanęli wobec decyzji i chcieli, aby była ona zgodna zwolą Chrystusa.

Pięknie powiedzieli: Panie, znasz serca wszystkich,wskaż…

Kiedy nie wiemy co robić, kiedy nasze oczy nie widzą, auszy nie słyszą te Słowa mogą być naszą modlitwą. Amen. 

 (J 10, 22-30)

Obchodzono w Jerozolimie uroczystość Poświęcenia Świątyni. Było to w zimie.Jezus przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona.
Otoczyli Go Żydzi i mówili do Niego: «Dokąd będziesz nas trzymał w niepewności?Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie!».
Rzekł do nich Jezus: «Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Czyny, którychdokonuję w imię mojego Ojca, świadczą o Mnie. Ale wy nie wierzycie, bo niejesteście z moich owiec.
Moje owce słuchają mojego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję imżycie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój,który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z rękimego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».

Było to w zimie.

Ewangelia nie jest oderwana od życia i jegorzeczywistości. 

Jest faktem historycznym, mającym miejsce w czasie iprzestrzeni. 

Bóg przychodzi do naszej rzeczywistości i w niej jest. 

Nie jest  postać wymyśloną z przypisanymi cechami i emocjami. 

Bóg jest osobą. Nikt niejest bardziej żyjący niż On. Amen. 

(J 10, 11-18)

Jezus powiedział: «Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życieswoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie sąwłasnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk jeporywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależymu na owcach.
Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jakMnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inneowce, które nie są z tej zagrody. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosumego, i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je znów odzyskać. NiktMi go nie zabiera, lecz Ja sam z siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam mocje znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca».

Ja jestem dobrym pasterzem.

Na ile ta prawda dociera do naszych serc? Na ile wpływana nasze myślenie o Chrystusie? Na ile wpływa na nasze życie?
Bóg jest dobrym pasterzem. Niech ta prawda zawsze nam towarzyszy. Amen.  

J 6, 52–59

Żydzi sprzeczali się między sobą, mówiąc: «Jak On może nam dać swoje ciało do jedzenia?»

Rzekł do nich Jezus:
«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie.
Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.

Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem.
Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.

Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie.
To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali.
Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki».

To powiedział, nauczając w synagodze w Kafarnaum.

...Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki...

Eucharystia – tajemnica, którą Jezus powierzył swoim uczniom – jest sercem naszej wiary. Dla wielu słuchaczy tamtego dnia Jego słowa były trudne i niezrozumiałe. Jak można spożywać Jego Ciało? Ale Jezus nie wycofuje się, nie łagodzi swojej mowy. On wie, że daje ludziom prawdziwe życie.

Ciało i Krew Chrystusa to nie symbol, ale rzeczywista obecność Boga w naszym codziennym życiu. To pokarm, który umacnia, oczyszcza i daje życie wieczne. Kto karmi się tym Chlebem z nieba, już tu, na ziemi, zaczyna doświadczać Bożego życia.

Czy wierzę, że w Komunii Świętej przyjmuję samego Boga? Czy moje serce żyje z Jego obecności? Niech dzisiejsze słowo przypomni nam, jak ogromnym darem jest każda Msza Święta.

(J 10, 11-16)

Jezus powiedział:
«Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnikzaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widzącnadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza;najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.
Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobniejak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inneowce, które nie są z tej zagrody. I te muszę przyprowadzić, i będą słuchaćgłosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz».

…znam owce moje…

Co Bóg mówi o człowieku?

…drogi jesteś w moich oczach,
nabrałeś wartości i Ja cię miłuję (Iz 43,4).

I z tą myślą warto pozostawać zawsze blisko.

Amen. 

(J 6, 35-40)

Jezus powiedział do ludu: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnieprzychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie.Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. Wszystko,co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precznie odrzucę, ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, alewolę Tego, który Mnie posłał.
Jest wolą Tego, który Mnie posłał, abym nic nie stracił z tego wszystkiego, coMi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. To bowiem jest wolą Ojcamego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja gowskrzeszę w dniu ostatecznym».

Ja jestem chlebem życia.

Czy można żyć bez chleba?

Można.

Ale czy można żyć bez chleba życia?

Nie można.

Człowiek- nadzieję nieprzemijającą, wieczną,  może pokładać tylko w Bogu.

Amen. 

(Łk 9, 23–26)

Jezus mówił do wszystkich:
«Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje.
Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa.

Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?
Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w swojej chwale oraz w chwale Ojca i świętych aniołów».

Oto słowo Pańskie.

...Kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa...

Chrystus nie zaprasza nas do łatwego życia – zaprasza nas do życia prawdziwego. Dzisiejsze słowa nie są wygodne, ale głęboko prawdziwe: naśladowanie Jezusa wymaga codziennego zmagania się z samym sobą, z własnym egoizmem, pychą i lękiem.

Wziąć swój krzyż to nie tylko znosić cierpienie, ale świadomie i z miłością podejmować trud bycia uczniem. To zgodzić się na to, że droga za Jezusem nie zawsze prowadzi przez uznanie i sukces, ale zawsze prowadzi do życia – tego wiecznego.

Zachowanie życia w Bożym sensie to umiejętność oddania go dla większej sprawy, dla drugiego człowieka, dla prawdy. A największą stratą byłoby zyskać „cały świat”, a stracić samego siebie.

Panie, naucz nas nie bać się krzyża, nie bać się straty, bo z Tobą nawet to, co trudne, przynosi życie.

(Mt 11, 25–30)

W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami:
„Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.

Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.

Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.
Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.

Oto słowo Pańskie.

...A Ja was pokrzepię...

Dzisiejsza Ewangelia przypomina, że nie wielkość umysłu, lecz pokora serca prowadzi do spotkania z Bogiem. Tajemnice Jego królestwa są objawiane tym, którzy potrafią przyjąć je z prostotą dziecka. To nie intelektualne osiągnięcia są kluczem do poznania Boga, ale otwartość i zaufanie.

Jezus kieruje też do nas słowa pełne czułości i nadziei: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście...”. Każdy, kto nosi w sercu ciężar, znajdzie w Nim pokrzepienie. On nie zabiera naszych trudności, ale niesie je razem z nami, sprawiając, że stają się lżejsze.

Panie, ucz nas prostoty, ufności i pokory, abyśmy potrafili przyjąć Twoje słodkie jarzmo i znaleźć w Tobie ukojenie.