Komentarze do Słowa 

(J 17, 1-2. 9. 14-26)

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł:
«Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś.
(…)
I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś.
(…).

…aby stanowili jedno…

Ktoś pięknie napisał: bliskość nie jest prawem ale darem, nie podlega nakazom.

Warto to usłyszeć. Amen.

(2 Kor 1, 18-22)

Bracia:
Bóg mi świadkiem, że w tym, co do was mówię, nie ma równocześnie «tak» i«nie». Syn Boży, Chrystus Jezus, Ten, którego głosiłem wam ja i Sylwan, i Tymoteusz, nie był «tak» i «nie», lecz dokonało się w Nim «tak». Albowiem ile tylko obietnic Bożych, wszystkie w Nim są «tak». Dlatego też przez Niego wypowiada się nasze «Amen» Bogu na chwałę.
Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg. On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych.

…nie ma równocześnie «tak» i «nie»…

Niewielu z ans może o sobie powiedzieć, tak jak św.Paweł, że w tym co mówi nie ma równocześnie «tak» i «nie».  

Bywa, że żyjemy w światłocieniu i uznajemy to za normę. 

A tak nie jest. 

Życie w Bogu, to życie w którym jest tylko tak, skierowane do Jego Osoby. 

I to jest piękne. Amen. 

(Dz 1, 12-14)

Gdy Jezus został wzięty do nieba, apostołowie wrócili do Jeruzalem z góry, zwanej Oliwną, która jest blisko Jeruzalem, w odległości drogi szabatowej.
Przybywszy tam, weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, i Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, brat Jakuba. Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, z Maryją, Matką Jezusa, i z braćmi Jego.

…apostołowie wrócili do Jeruzalem z góry…

Bywa, że powrót do codzienności jest trudny. 

Ale warto jest mieć w sobie nadzieję, że dni piękne wrócą i już nie odejdą. 

Tak jak zapowiedział Chrystus. Amen.

(Dz 25, 13–21)

Król Agryppa i Berenike przybyli do Cezarei powitać Festusa. Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła:

«Feliks pozostawił w więzieniu pewnego człowieka – powiedział. Gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi żydowscy wnieśli przeciw niemu skargę, żądając dla niego wyroku skazującego. Odpowiedziałem im: „Rzymianie nie mają zwyczaju skazywania kogokolwiek na śmierć, zanim oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli i nie będzie miał możności bronienia się przed zarzutami”.

A kiedy tutaj przybyli, zasiadłem bez żadnej zwłoki, nazajutrz, w sądzie i kazałem przyprowadzić tego człowieka.
Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa, które podejrzewałem.
Mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje.

Nie znając się na tych rzeczach, zapytałem, czy nie zechciałby udać się do Jerozolimy i tam odpowiadać przed sądem w tych sprawach.
Ponieważ Paweł zażądał, aby go zatrzymać do wyroku cezara, kazałem go strzec, dopóki go nie odeślę do Najdostojniejszego».

Oto słowo Boże.

...żyje.....

Festus, namiestnik rzymski, staje wobec tajemnicy, której nie rozumie – sporu o „jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje”. To zdanie, choć wypowiedziane z perspektywy urzędnika, oddaje istotę chrześcijaństwa: wiarę w Zmartwychwstanie.

Dla wielu to tylko historia, idea, może legenda. Ale dla Pawła – to prawda, dla której warto żyć i cierpieć. Jezus, który umarł, żyje naprawdę. Ta prawda wstrząsnęła światem, zmieniła bieg historii i wciąż przemienia ludzkie serca.

Czy moja wiara jest tylko religijną tradycją, czy żywym spotkaniem ze Zmartwychwstałym? Czy potrafię – jak Paweł – zaświadczyć, że On naprawdę żyje?

(J 17, 20-26)

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:

«Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś.

I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś.

…aby stanowili jedno…

Świat lubi podkreślać odrębność, niezależność.

A Jezus mówi o jedności. 

I to jest właściwa droga rozwoju człowieka. 

I jego przyszłość. Amen. 

(Dz 20, 28-38)

Paweł powiedział do starszych Kościoła efeskiego: «Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią. Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów.

Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata w dzień i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was. A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski, władnemu zbudować i dać dziedzictwo z wszystkimi świętymi.

Uważajcie na samych siebie…

W natłoku spraw i zdarzeń, kiedy wydaje się, że czasu niestarcza już na nic- warto spojrzeć na siebie z miłością i troską. 

Czy jestem dobrym człowiekiem? Amen. 

 PSALM RESPONSORYJNY (Ps 68, 10-11. 20-21)

Refren: Śpiewajcie Bogu, wszystkie ludy ziemi.

Deszcz obfity zesłałeś, Boże, *
Ty orzeźwiłeś swe znękane dziedzictwo.

Cóż jest piękniejszego niż obfity deszcz zesłany na spragnioną ziemię?

Chwała Panu. Amen. 

(J 16, 29-33)

Uczniowie rzekli do Jezusa: «Oto teraz mówisz otwarcie i nie opowiadasz żadnej przypowieści. Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie potrzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś».

Odpowiedział im Jezus: «Teraz wierzycie? Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie – każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną.

To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale odwagi! Ja zwyciężyłem świat».

Wierzymy, że od Boga…

W pewnych sytuacjach, kiedy już niczego dobrego się nie spodziewamy, nagle przychodzi nadzieja.  

I wierzymy, że   jest od Boga… Amen.

(J 16, 16-20)

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie».
Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: «Cóż to znaczy, co nam mówi: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”;oraz: „Idę do Ojca?”. Mówili więc: «Cóż znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co powiada».
Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: «Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?”. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość».

Jeszcze chwila …znowu chwila…

Tak to wygląda, że życie człowieka składa się z chwil. 

Dobrych i pięknych, ale też trudnych i wymagających. 

Bardzo ważne jest, aby było jak najwięcej takich chwil, które prowadzą do Jezusa. 

Amen.