Komentarze do Słowa 

(Mt 20, 1-16)

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść:
«Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy.
Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: „Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił.
Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy”.
A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych”. Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze.
Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzy znosiliśmy ciężar dnia i spiekotę”. Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi».

Czemu…bezczynnie…

Właśnie -dlaczego potrafimy stać bezczynnie i nie zabiega o swoje zbawienie?  

Czy możemy powiedzieć, że nikt nas nie zatrudnił?

Zaprawdę słabe wytłumaczenie, wobec nieustających wezwań Chrystusa do nawrócenia.

Bezczynność powoli zabija serce, czyni nas obojętnymi. 

Nie pozwólmy na to. Amen.

(Mt 19, 23-30)

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, powiadam wam: Bogatemu trudno będzie wejść do królestwa niebieskiego. Jeszcze raz wam powiadam: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego».
Gdy uczniowie to usłyszeli, bardzo się przerazili i pytali: «Któż więc może być zbawiony?»
Jezus spojrzał na nich i rzekł: «U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe».
Wtedy Piotr rzekł do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?»
Jezus zaś rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, aby sądzić dwanaście szczepów Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci, siostry, ojca, matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne posiądzie na własność.
Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi».

Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi…

Trzeba uważać, kiedy człowiek staje się pierwszym. 

I nie chodzi tu tylko o stanowiska, ale o postawę serca, zgodnie z którą czujemy się lepsi od innych.

Takie poczucie może przyjść niezauważalnie i przejąć serce.

Strzeżmy naszych serc, powierzajmy je Chrystusowi,  abyśmy w dniu prawdy, nie płonęli ze wstydu. 

Amen.

(Mt 19, 16-22)

Pewien człowiek podszedł do Jezusa i zapytał: «Nauczycielu, co dobrego
mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?»

Odpowiedział mu: «Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli
chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania».

Zapytał Go: «Które?»

Jezus odpowiedział: «Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie
zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie
samego».

Odrzekł Mu młodzieniec: «Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze
brakuje?»

Jezus mu odpowiedział: «Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co
posiadasz, i daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź
za Mną!»

Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele
posiadłości.

podszedł do Jezusa…

Przychodzić do Jezusa z pytaniami...

Niby proste, ale jak często
to robimy? Czy wszystko wiemy? Czy nie mamy pytań? Czy boimy się podejść  i zapytać?

Z Bogiem nie jest tak, jak z ludźmi. 

Można do Niego w
każdej chwili podejść, zapytać. 

Nie trzeba się umawiać, czekać na termin. 

Nie trzeba się obawiać,
że pytanie jest głupie. 

Nie trzeba się bać podejść. I to jest piękne. Amen. 

(Łk 1, 39–56)

"W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:

«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».

Wtedy Maryja rzekła:

Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest imię Jego.
A Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki."

Oto słowo Pańskie.

...Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych...

Maryja wyrusza w drogę, aby nieść innym obecność Boga. Jej spotkanie z Elżbietą staje się źródłem radości, błogosławieństwa i działania Ducha Świętego. To piękny obraz Kościoła – wspólnoty, w której wiara jednej osoby umacnia wiarę drugiej.

Pieśń Maryi – Magnificat – to hymn uwielbienia Boga, który wywyższa pokornych, nasyca głodnych, okazuje swoje miłosierdzie. Maryja pokazuje, że prawdziwa wielkość rodzi się z prostoty, pokory i otwartości na Boże działanie.

W uroczystość Jej Wniebowzięcia Kościół przypomina nam, że życie oddane Bogu nie kończy się w prochu ziemi, ale znajduje pełnię w Jego chwale. Maryja jest pierwszą, która przeszła tę drogę – i jest dla nas znakiem nadziei.

Panie, ucz nas od Maryi prostoty serca, pokory i zaufania, aby nasze życie – jak Jej – było nieustannym Magnificat.

(Mt 18, 21 – 19, 1)
Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: "Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?" Jezus mu odrzekł:"Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby dług w ten sposób odzyskać. Wtedy sługa padł mu do stóp i prosił go: „Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam”. Pan ulitował się nadowym sługą, uwolnił go i dług mu darował. Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: „Oddaj, coś winien!”. Jego współsługa padł przed nim i prosił go: „Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie”. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego, widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego, wezwawszy go, rzekł mu: „Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?” I uniósłszysię gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu". Gdy Jezus dokończył tych mów, opuścił Galileę i przeniósł się w granice Judei za Jordan.

…lecz aż …

Bywa, że wydaje się nam, iż kolejne wybaczenie jest ponad nasze siły. I człowiek ma prawo do słabości. Wtedy trzeba prosić Chrystusa, aby nam pomógł, aby wszedł w nasze wybaczenie, konkretnie, w naszą decyzję o wybaczeniu i ją wsparł Swoją siłą. Amen.

Warto przeczytać komentarz o. Jacka Salija na dzisiejszy dzień.

https://teologiapolityczna.pl/14-sierpnia-o-jacek-salij-op-komentuje-ewangelie-1

(Mt 18, 15-20)

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź zsobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik.
Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».

… brat twój zgrzeszy…

To,  że zgrzeszy nie oznacza, iż przestaje być bratem, siostrą.

A bywa tak, że brat, siostra, może nawet nie mieć poczucia grzechu, może nie mieć wyrzutów sumienia, ani tym bardziej potrzeby,aby prosić o wybaczenie, aby przeprosić.

Ktoś pięknie powiedział, że aby była możliwa zgoda z innymi, najpierw potrzebna jest zgoda z samym sobą.

Ale trzeba najpierw  wewnętrznie zauważyć, że serce stało się drapieżnikiem a nie owcą.

Strzeżmy naszych serc przed zdziczeniem. Amen.

Treść

(Mt 18, 1-5. 10. 12-14)

Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?» On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł:
«Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje.
Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.
Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, toczy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam:cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

…żebyście nie gardzili żadnym z tych małych

Pogarda to jedno z tych zachowań, które najtrudniej przeżyć ze strony innych ludzi. Szczególnie jeśli pochodzi od tych, którym zaufaliśmy. 

Chrystus zna serce człowieka i dlatego dotyka tego tematu. 

Dla Jezusa, każdy człowiek pogardzany, jest tym małym, za którym pójdzie na koniec świata, aby nieść ratunek i wsparcie. 

Można rzec, że Bóg zapłaci każdą cenę, aby uratować człowieka zbłąkanego. 

I to jest piękne. Trzeba tylko pozwolić się Chrystusowi działać w swoim życiu. Amen. 

Mt 17, 22-27

Gdy Jezus przebywał w Galilei z uczniami, rzekł do nich: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie». I bardzo się zasmucili.
Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy didrachmy z zapytaniem: «Wasz Nauczyciel nie płaci didrachmy?» Odpowiedział: «Tak».
Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: «Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?»
Gdy Piotr powiedział: «Od obcych», Jezus mu rzekł: «A zatem synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę. Weź pierwszą złowioną rybę, a gdy otworzysz jej pyszczek, znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie».

….jak ci się zdaje…

Bywa, że do własnego postępowania, aby się usprawiedliwić, podajemy uzasadnienie dopisujemy „ideologię”.

A nawet więcej. Bywa, że  uważamy, iż powodu trudnych  przejść, które mamy za sobą, powinniśmy być z góry usprawiedliwieni, że wolno nam więcej. 

Uważamy, że w jakiś sposób usprawiedliwione jest nasze krzywdzenie innych.

Czy to dobre  postępowanie?

 Amen. 

(Mt 16, 13-23)

(…)
Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?»
Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego».
Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».
Wtedy surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem.
Odtąd zaczął Jezus Chrystus wskazywać swoim uczniom na to, że musi udać się do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów oraz uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: «Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie». Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: «Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku».

… czyli Opoka…

Jak Szymon zrozumiał  Słowo Jezusa, że jest Opoką?  

Można rzec, że niewiele pojął z tego co się wydarzyło i wydarza. 

Pierwszą rzeczą jaką zrobił było namawianie Jezusa, aby odstąpił od drogi, którą obrał, uznając postępowanie Jezusa za niewłaściwe.

Wydaje się, że my też często popełniamy błędy Szymona. 

Bywa, że różnie radzimy sobie dobrze z byciem opoką, choćby dla najbliższych. 

Bywa też, że  nie chcemy przyjąć do wiadomości Słów Boga. 

Ale On nam zawsze daje czas na dorastanie, tak jak Szymonowi. Amen.