Komentarze do Słowa 

(Mt 25, 31-46)
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale, a z Nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie.
Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane dla was od założenia świata!
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”.
Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? Albo spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię, lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?”.
A Król im odpowie: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście”.
Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!
Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a nie daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie;
byłem chory i w więzieniu,
a nie odwiedziliście Mnie”.
Wówczas zapytają i ci: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?”.
Wtedy odpowie im: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tego i Mnie nie uczyniliście”.
I pójdą ci na wieczną karę, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego».

KOMENTARZ:

…kiedy…
To słowo bardzo często pojawia się w naszych wypowiedziach. Wtedy kiedy ustalamy terminy, kiedy planujemy. Ale też w sytuacjach napięć, wtedy mówimy np. a kiedy to zostało powiedziane? Wtedy to słowo może służyć do obrony. Służyć do weryfikacji albo konfrontacji.
Dziś jest konfrontacja.
…kiedy…
Jezus wielokrotnie powtarza słowo „kiedy”. Podaje wiele kontekstów.
A co jest istotą Jego wypowiedzi? Czy terminy?
Chrystus pyta o coś innego.
Czy rozpoznałeś Boga, który przyszedł do ciebie?
A pewne jest, że przyszedł. W ludziach, zdarzeniach, sytuacjach i kontekstach.
Kiedy? Codziennie.
Pytanie w gruncie rzeczy dotyka naszego serca.
Czy właśnie serce zgodziło się rozpoznać przychodzącego Pana? Właśnie w ludziach, zdarzeniach, sytuacjach i kontekstach. Czy serce zgodziło się okazać miłosierdzie?
Mocno napisał Prorok Izajasz (Iz 58, 9b-10)
«Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie, jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się południem.
I to jest pewnik, który zaprawdę warto umieścić na głównej tablicy w sercu.
Amen:).

(Iz 58, 1-9a)
Tak mówi Pan Bóg: «Krzycz na całe gardło, nie przestawaj! Podnoś głos twój jak trąba! Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa i domowi Jakuba jego grzechy! Szukają Mnie dzień za dniem, pragną poznać moje drogi, jak naród, który kocha sprawiedliwość i nie porzuca prawa swego Boga. Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa, pragną bliskości Boga: „Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?”.
Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich swoich robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród niegodziwego walenia pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
Czyż to jest post, jaki Ja uznaję, dzień, w którym się człowiek umartwia? Czy zwieszenie głowy jak sitowie i użycie woru z popiołem za posłanie – czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu?
Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram: rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić na wolność uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać; dzielić swój chleb z głodnym, do domu wprowadzić biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków.
Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzeknie: „Oto jestem!”».

KOMENTARZ:

Otóż w dzień waszego postu…
Prorok Izajasz jest całkowicie bezpośredni, nie zwraca uwagi na poprawność, mówi wprost to co ma do powiedzenia. Prorok jest ustami Boga.
Zapewne i wtedy i dziś tak bezpośrednie słowa dla wielu byłyby obrazą i powodem do tego, aby do końca życia nie odzywać się do tego, kto tak mówi.
Jednak jeśli tak, to mogłoby się okazać, że obrażamy się na Boga i do końca życia już z Nim nie będziemy rozmawiać.
Wobec czego warto w takim momencie zatrzymać się i pomyśleć.
Jakie jest moje życie? Czy robię wszystko, aby osiągnąć życie wieczne?
Otóż w dzień waszego postu… warto zastanowić się właśnie nad postem.
Czym dla mnie jest? Czy tylko starą praktyką pobożnościową ludzi starszych?
Zaprawdę to nie tylko tyle. Post to o wiele więcej. Nawet więcej niż możemy sobie wyobrazić.
I od zawsze człowiek miał problemy z pojmowaniem postu.
Jak patrzeć na post?
Warto spojrzeć na to co zrobił Jezus przed rozpoczęciem działalności.
Pościł przez 40 dni.
To był czas kuszenia, ale przede wszystkim to był czas odpowiedzi Jezusa na kuszenie.
Może post należy tak właśnie pojąć?
Jak odpowiadam na pokusy, które mnie dotykają?
Trzeba patrzeć na Jezusa, na to co On zrobił.
Mt 4, 1-11. Trzeba zagłębić się w Słowo.
Amen.

(Pwt 30, 15-20)
Mojżesz powiedział do ludu: «Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście. Ja dziś nakazuję ci miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, zachowywać Jego polecenia, prawa i nakazy; abyś żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił w kraju, który idziesz posiąść.
Ale jeśli swe serce odwrócisz, nie usłuchasz, zbłądzisz i będziesz oddawał pokłon cudzym bogom, służąc im – oświadczam wam dzisiaj, że na pewno zginiecie, niedługo zabawicie na ziemi, którą idziecie posiąść, po przejściu Jordanu.
Biorę dziś przeciwko wam na świadków niebo i ziemię, kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie i długie trwanie twego pobytu na ziemi, którą Pan poprzysiągł dać przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi».

KOMENTARZ: 

Patrz! Kładę dziś przed tobą…
Wybory.
Łatwe i trudne. Dramatyczne i śmieszne. Codzienne i takie na całe życie.
Nierozerwalne związane z życiem człowieka. Związane z poczuciem wolności.
Człowiek został niesamowicie obdarowany przez Boga. Mamy wolność wyboru.
I od nas zależy co zrobimy z naszymi wyborami.
Czy pozwolimy Bogu uczestniczyć w nich? Czy pozwolimy, aby Bóg był obecny w głębinach naszego serca, a nie tylko na jego powierzchni?
Czy Jego obecność będzie zauważalna w intencjach naszych działań?
Możemy tak zrobić. Jednak człowiek ma wybór i może Boga nigdy nie dopuścić do wnętrza swojego serca, może postawić granicę. Bóg będzie tylko mógł przebywać na powierzchni serca.
Jak ktoś powiedział są serca, które nawracają się pod wpływem ciepła ludzkich rąk, są serca które można skruszyć łomem i są takie serca, które gdyby spadły na marmurową posadzkę katedry to by ją zmiażdżyły.
Wybór należy do nas. Każdego z nas indywidualnie.
Chrystus przez całą swoją ziemską działalność nieustannie nawoływał do nawrócenia.
Nieustannie zachęcał do dokonania wyboru i zmiany życia.
Warto poczuć w sobie jak ważna to sprawa. Amen.

(Mt 6, 1-6. 16-18)
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni to lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie».

KOMENTARZ:

… widzi w ukryciu…jest w ukryciu…pokazać, że pościsz…w ukryciu…
Ukrycie.
Czasami są takie rzeczy i sytuacje, które powinny być niewidoczne dla oczu. Dlaczego?
„Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.” To powiedział Antoine De Saint-Exupéry i chociaż słyszeliśmy to wielokrotnie, to jednak może warto się dziś nad tą myślą pochylić.
Zobaczmy jak działa Bóg- dziś o tym mówi Chrystus.
Niewątpliwie chce się z nami spotykać w ukryciu. Ponieważ Bóg ma upodobanie, aby być w ukryciu, widzieć w ukryciu. Bóg nie reklamuje swojej działalności. Upodobał sobie łagodny powiew wiatru, w nim przychodzi. Niewidzialny.
Jak działa człowiek?
Czasami nam się wydaje, że warunkiem naszego powodzenia jest opowiadanie wszystkim wokół co robimy. Również jeśli działamy charytatywnie, jeśli pomagamy innym. Chcemy wdzięczności Boga i ludzi. Jesteśmy zawiedzeni jeśli jej nie ma, przynajmniej w takim zakresie, jakiego oczekujemy.
Czy takie działanie spowoduje, że będziemy dojrzewać do doskonałości?
Spójrzmy na Chrystusa, który przez 30 lat swojego życia ziemskiego pozostawał w ukryciu, a nawet wtedy kiedy rozpoczął działalność publiczną, umykał, aby na osobności modlić się do Ojca. Wielokrotnie prosił, aby cuda pozostawały w ukryciu.
Dziś Chrystus mówi prosto.
Jeżeli chcesz, aby Ojciec, który działa w ukryciu, poznał twoje dobre serce, to działaj też w ukryciu.
Doceń ukrycie.
Zobacz jak wielką ma wartość.
Zobacz jak wielką ma wartość w oczach Boga.
Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.
Amen.

(Mk 9, 30-37)
Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie». Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać.
Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: «O czym to rozprawialiście w drodze?». Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy.
On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: «Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich». Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: «Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał».

KOMENTARZ:

…kto Mnie przyjmuje…
Przyjąć to też oznacza akceptować.
Kto Mnie akceptuje …
Ale to, że ktoś przyjmuje może czasami wcale nie oznaczać akceptacji.
Skomplikowane to jest tak, jak skomplikowane jest serce człowieka.
A może warto iść prostą drogą, bez światłocienia? Przyjąć i zaakceptować. Kropka.
Wydaje się, że to jest ta doskonałość o której mówił Chrystus.
Bądźcie … doskonali, jak doskonały jest Ojciec …(Mt 5,48).
Prosta droga nie tylko w relacjach z Bogiem, ale prosta droga w relacjach z ludźmi, prosta relacja z samym sobą.
To wszystko tworzy całość naszego istnienia. Daje warunki do wzrostu i dojrzewania. Daje warunki do życia w pełni. Do tego nas stworzył Bóg. Amen.

(Mk 9, 14-29)
Gdy Jezus z Piotrem, Jakubem i Janem zstąpił z góry i przyszedł do uczniów, ujrzał wielki tłum wokół nich i uczonych w Piśmie, którzy rozprawiali z nimi. Skoro Go zobaczyli, zaraz podziw ogarnął cały tłum i przybiegając, witali Go.
On ich zapytał: «O czym rozprawiacie z nimi?».
Jeden z tłumu odpowiedział Mu: «Nauczycielu, przyprowadziłem do Ciebie mojego syna, który ma ducha niemego. Ten, gdziekolwiek go pochwyci, rzuca nim, a on wtedy się pieni, zgrzyta zębami i drętwieje. Powiedziałem Twoim uczniom, żeby go wyrzucili, ale nie mogli».
Odpowiadając im, Jezus rzekł: «O plemię niewierne, jak długo mam być z wami? Jak długo mam was znosić? Przyprowadźcie go do Mnie!». I przywiedli go do Niego. Na widok Jezusa duch zaraz począł miotać chłopcem, tak że upadł na ziemię i tarzał się z pianą na ustach.
Jezus zapytał ojca: «Od jak dawna to mu się zdarza?». Ten zaś odrzekł: «Od dzieciństwa. I często wrzucał go nawet w ogień i w wodę, żeby go zgubić. Lecz jeśli coś możesz, zlituj się nad nami i pomóż nam».
Jezus mu odrzekł: «Jeśli możesz? Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy».
Zaraz ojciec chłopca zawołał: «Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!».
A Jezus, widząc, że tłum się zbiega, rozkazał surowo duchowi nieczystemu: «Duchu niemy i głuchy, rozkazuję ci, wyjdź z niego i więcej w niego nie wchodź!». A ten krzyknął i wyszedł, silnie nim miotając. Chłopiec zaś pozostawał jak martwy, tak że wielu mówiło: «On umarł». Lecz Jezus ujął go za rękę i podniósł, a on wstał.
A gdy przyszedł do domu, uczniowie pytali Go na osobności: «Dlaczego my nie mogliśmy go wyrzucić?». Powiedział im: «Ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą i postem».

KOMENTARZ:

…przyprowadziłem do Ciebie mojego syna…
W tym zdaniu znajduje się ładunek ogromnych emocji i uczuć. Na pewno jest rozpacz, na pewno jest ból, na pewno jest bezsilność. I na pewno jest nadzieja.
Z tego wszystkiego najważniejsza jest nadzieja.
Jednak to nie jest proste. Ojciec przychodzi z chorym dzieckiem, w chwili kiedy Jezus jest na Górze. Czekając, prosi o pomoc Jego uczniów. Sprawa komplikuje się ponieważ uczniowie nie potrafią pomóc. Włączają się do tego uczeni w Piśmie. Sytuacja staje się absolutnie dramatyczna. Dochodzi do sporów. W środku tego wszystkiego jest Ojciec i jego ciężko chory Syn.
Czy można stracić nadzieję?
Bóg przychodzi zawsze we właściwym momencie.
Nam może się wydawać, że nic się nie dzieje. Może się wydawać, że Bóg jest ciągle na Górze.
Ale to nie jest prawda. On schodzi w dół. Do człowieka.
Warto mieć w sobie pokorę uznania, że człowiek ma ograniczone możliwości pomocy.
Mieć pokorę proszenia Boga o pomoc i przyznania się do słabości wiary.
Amen.

(Mk 8, 34 – 9, 1)
Jezus przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je.
Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę? Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi».
Mówił im także: «Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą królestwo Boże przychodzące w mocy».

KOMENTARZ:

…zyskać świat (…) duszę utracić…
Czym jest świat?
To materialna rzeczywistość w jakiej żyjemy, określona kulturowo i społecznie. Śmiertelna.
Czym jest dusza?
To ta część nas, która ma charakter niematerialny i nieśmiertelny.
Pan Bóg stworzył nas na Swój obraz i podobieństwo. Jego obraz jest właśnie w naszej duszy.
Kiedy Chrystus pyta jaką korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić, to pyta czy chcemy stracić Obraz Boga w sobie. Czy chcemy stracić nieśmiertelność.
To tak jakby oddać wszystko za nic.
Chrystus nam to uświadamia, kiedy pyta o korzyść.
Świat od zawsze pozostaje nieprzyjacielem duszy, nieprzyjacielem Obrazu Boga w nas.
Warto o tym pamiętać. Amen.

(Mk 8, 27-33)
Jezus udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał uczniów: «Za kogo uważają Mnie ludzie?».
Oni Mu odpowiedzieli: «Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków».
On ich zapytał: «A wy za kogo Mnie uważacie?».
Odpowiedział Mu Piotr: «Ty jesteś Mesjasz ». Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili.
I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy wiele musi wycierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że zostanie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa.
Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: «Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku».

KOMENTARZ:

… myślisz po Bożemu…
Na końcu tych Słów postawmy znak zapytania. …myślisz po Bożemu ?
To następne z istotnych pytań, jakie warto sobie zadać.
Dlaczego to jest ważne?
Może popatrzymy na Piotra. Chrystus wprost powiedział Piotrowi, że nie myśli po Bożemu. Chociaż ma łaskę i rozpoznał w Jezusie Mesjasza, to jednak nie myślał po Bożemu.
Nawet więcej. Piotr nie myślał o tym, że nie myśli. Można powiedzieć, że sytuacja dramatyczna i dramatem się zakończyła. Piotra nie było z Jezusem pod Krzyżem.
Może wyłącznie dzięki pamięci relacji z Jezusem, nie zakończył swojego życia jak Judasz.
Właśnie. Pamięć relacji z Chrystusem, pamięć Miłości i Miłosierdzia.
W sytuacji, gdy nie myślimy po Bożemu, a trzeba w pokorze zakładać, że to zawsze jest możliwe, a nawet wielce prawdopodobne, to może być dla nas jedyną nadzieją wspomnienie, pamięć relacji z Jezusem.
Pielęgnujmy w sobie pamięć. Pamięć relacji z Bogiem.
Najlepszych chwil o których wie tylko Bóg i my.
Amen.

(Mk 8, 22-26)
Jezus i uczniowie przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: «Czy coś widzisz?». A gdy ten przejrzał, powiedział: «Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa».
Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie.
Jezus odesłał go do domu ze słowami: «Tylko do wsi nie wstępuj!».

KOMENTARZ: 

Czy coś widzisz?

Piękne pytanie Boga. Pytanie, które tak naprawdę zadaje człowiekowi przez cały czas. Pytanie wiecznie aktualne. Pytanie żywe. I na pewno nie jest to pytanie retoryczne.

I nie jest to pytanie tylko o ostrość widzenia fizycznego.

Warto wracać do tego pytania Chrystusa.

Warto również pamiętać to, co rzekł Bóg w Księdze Izajasza (Iż 43, 1-4):

Ale teraz tak mówi Pan,
Stworzyciel twój, Jakubie,
i Twórca twój, o Izraelu:
«Nie lękaj się, bo cię wykupiłem,
wezwałem cię po imieniu; tyś moim!
Gdy pójdziesz przez wody, Ja będę z tobą,
i gdy przez rzeki, nie zatopią ciebie.
Gdy pójdziesz przez ogień, nie spalisz się,
i nie strawi cię płomień.
Albowiem Ja jestem Pan, twój Bóg,
Święty Izraela, twój Zbawca.
Daję Egipt jako twój okup,
Kusz i Sabę w zamian za ciebie.
Ponieważ drogi jesteś w moich oczach,
nabrałeś wartości i Ja cię miłuję,
przeto daję ludzi za ciebie
i narody za życie twoje.

Na dzisiejszy dzień piękny komentarz do Słowa wygłosił o.Krzysztof Wons, warto wsłuchać się w jego treść: Środa VI tygodnia zwykłego, rok I (900) 

(Dz 13,46-49)
Paweł i Barnaba powiedzieli do Żydów: „Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: «Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi»”.
Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie rozszerzało się po całym kraju.

KOMENTARZ:

…zwracamy się do pogan…
Święty Paweł, nazwany Apostołem Narodów, prowadził bardzo intensywną ewangelizację. Bardzo przemawiający jest fakt, że przygotował wszystkie swoje Listy, zanim zostały napisane Ewangelie.
Można tu przywołać Słowa z Ewangelii św. Marka wypowiedziane o Jezusie (Mk 6,2): Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: „Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce!”.
Święty Paweł otrzymał właśnie taką ogromną łaskę mądrości Bożej i mógł nieść Dobrą Nowinę o Chrystusie. W wielkim trudzie a czasami i utrapieniu.
Niewątpliwie wielkim bólem dla Niego był fakt odrzucenia Dobrej Nowiny, odrzucenia Chrystusa przez istotną część Żydów. To zostało raną w Jego sercu.
Jednak Św. Paweł nie zatrzymał się na tym, ta sytuacja nie ograniczyła Go. Nie ograniczyła Ewangelizacji. Św. Paweł poszedł do pogardzanych pogan.
To bardzo dobitnie pokazuje, że Boga nie uda się ograniczać i szufladkować. To pokazuje, że Słowo jest skierowane do wszystkich ludzi, bez względu na to kim są i skąd przychodzą.
To jest bardzo aktualne również w naszych czasach. Twierdzenie, że czytanie Słowa „nie jest dla mnie” to bardzo często wymówka, a może nawet obawa przed prawdą, jeśli nie nazwać tego strachem.
Takie działanie ma sensu ponieważ tu chodzi o nasze życie wieczne.