Komentarze do Słowa 

Łk 10, 38-42
Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go w swoim domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa. Marta zaś uwijała się około rozmaitych posług. A stanąwszy przy Nim, rzekła: "Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła".
A Pan jej odpowiedział: "Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona".

KOMENTARZ:

... obrała najlepszą cząstkę ...
Dla Marty było oczywiste, że Maria powinna jej pomóc w posługach, powinna wypełnić obowiązek, zatroszczyć się o potrzeby gościa.
A Maria nie mogła oderwać się od słuchania Słowa, zaciekawiało ją, zachwycało, pochłonęło ją. Jezus nie tylko nie zganił Marii, ale wręcz pochwalił jej wybór - wybór duchowego dobra nad ziemskim, przyziemnym.
Kiedy zachwycisz się Słowem, będziesz chciał Go słuchać, będziesz pragnął z Nim być, być w relacji. A tej relacji nikt ci nie odbierze.
Amen
B.i T.

Jon 1,1-3
Pan skierował do Jonasza, syna Amittaja, te słowa: «Wstań, idź do Niniwy - wielkiego miasta - i upomnij ją, albowiem nieprawość jej dotarła przed moje oblicze». A Jonasz wstał, aby uciec do Tarszisz przed Panem. Zszedł do Jafy, znalazł okręt płynący do Tarszisz, uiścił należną opłatę i wsiadł na niego, by udać się nim do Tarszisz, daleko od Pana.

KOMENTARZ:

...wstał, aby uciec...
Dlaczego Pan skierował akurat do Jonasza Słowa misji? Przecież wiedział kim jest Jonasz, jakie ma poglądy i czego należy się spodziewać.
A jednak pomimo tego, Słowo zostało skierowane do Jonasza.
Można rzec, że Bóg był przygotowany na sytuację w której Jonasz wstał, nie to po być głosić Słowo, ale wstał, aby uciec.
I tu przychodzi kilka myśli.
Człowiek wezwany do głoszenia, to człowiek wezwany do nawrócenia. Takiego nawrócenia, które jest tak radykalne, jak jego misja. Po drugie, Bóg bardzo aktywnie uczestniczy w takim procesie. Prorok, który ma nieść Słowo Boga doświadcza radykalności Boga. I to jest radykalność miłości i dobra, którą trudno sobie wyobrazić. Bóg stawia Siebie jako Nauczyciela, jako Pasterza. Tak też robił Chrystus w trakcie Swego nauczania.
Niniwici się nawrócili, a ten, który był wysłannikiem Słowa?
Nie wiemy.
Trzeba zawsze mieć nadzieję, ponieważ wszystko jest możliwe u Boga.
Amen.
B.P.

(Łk 10, 13-16)
Jezus powiedział:
«Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły, siedząc w worze i popiele. Toteż Tyrowi i Sydonowi lżej będzie na sądzie niżeli wam.
A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz!
Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który mnie posłał».

KOMENTARZ:

…kto…gardzi…
Pogarda jedna z najgorszych rzecz do jakich niestety jest zdolny człowiek. To, że pogarda wkrada się w relacje między ludźmi jest bardzo smutne, ale to, że człowiek potrafi okazywać też pogardę Bogu, jest absolutnie tragiczne.
Jezus mówi dziś o tym, jaki los może spotkać takiego człowieka.
Natomiast trzeba pamiętać o jeszcze jednym, o czym też dziś mówi Jezus. Pogarda jest jak choroba zakaźna przenosi się z człowieka na człowieka, nie da się jej zamknąć na klucz.
Kto pogardza człowiekiem, wcześniej czy później, zacznie pogardzać Bogiem.
Jednak Jezus nie zostawia nas samymi.
Jego miłość i szacunek do człowieka są nieskończone. Czerpmy z tego w chwilach pokusy.
Amen.
B.P.

(Łk 10, 1-12)
Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich:
«Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.
Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.
Lecz jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu».

KOMENTARZ:

…robotników mało…
Kim jest robotnik? To pracownik wykonujący ciężką pracę, za którą na ogół otrzymuje niskie wynagrodzenie, pracę która nie jest pragnieniem wielu.
Takich ludzi Bóg potrzebuje w swojej winnicy. Dlaczego?
Istotą relacji z Bogiem jest pokora, której istota polega na tym, że człowiek wypełnia Jego wolę.
Czy wielu jest takich ludzi?
Pokornych.
Każdy z nas jest w drodze. Warto jest pamiętać, że od nas zależy nie tylko nasza przyszłość, ale przyszłość również tych, których spotykamy, z którymi żyjemy w codzienności.
Warto być robotnikiem Boga. Takim nisko opłacanym, a bywa nieraz, że i pogardzanym.
Amen.
B.P.

(Łk 9, 57-62)
Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz».
Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć».
Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże».
Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».

KOMENTARZ:

…Syn Człowieczy nie ma miejsca…
Pięknie mówi Chrystus nazywając Siebie Synem Człowieczym.
W księdze Daniela napisano (Dn 7, 13-14):

Patrzałem w nocnych widzeniach:
a oto na obłokach nieba przybywa
jakby Syn Człowieczy.
Podchodzi do Przedwiecznego
i wprowadzają Go przed Niego.
Powierzono Mu panowanie,
chwałę i władzę królewską,
a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki.
Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem,
które nie przeminie,
a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.

I w tym kontekście, wiecznego panowania, Jezus mówi o Swoim ziemskim życiu: Syn Człowieczy nie ma miejsca… Poruszające bardzo.
Wiara w Jezusa to nie jest transakcja handlowa, w której, z racji tego, że wierzę- otrzymam zapłatę. Wiara w Jezusa to proces uczenia się tego, jak być bezinteresownym, jak nie nieść ze sobą bagażu oczekiwań i roszczeń. Wszystko po to, aby przejść przez ucho igielne bramy życia wiecznego.
Amen.
B.P.

(Łk 9, 51-56)
Gdy dopełniały się dni wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jeruzalem, i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem.
Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. I udali się do innego miasteczka.

KOMENTARZ: 

…zmierzał do Jeruzalem…
Gdyby spojrzeć na ziemskie życie Jezusa, to mamy długi okres życia ukrytego, w którym dojrzewał jako człowiek i dojrzewał jako Ten, który jest Mesjaszem.
Po rozpoczęciu działalności publicznej, około trzech lat spędził chodząc od drzwi do drzwi, od serca do serca i prosząc o nawrócenie. Był przyjmowany i odrzucany, kochany i nienawidzony, ludzie przychodzili i odchodzili.
Jakie wydarzenie, może myśl sprawiły, że w pewnym momencie uznał, że właśnie czas się wypełnił, aby ruszyć w ostateczną drogę do Jerozolimy?
W życiu człowieka bywają chwile kiedy wie, że już nic więcej istotnego nie osiągnie, jeśli nie podejmie decyzji ostatecznej, decyzji dramatycznej, ale jedynej właściwej.
I zgodnej z wolą Boga.
Wtedy nastąpi kolejny etap, ale już życia prawdziwego.
Amen.
B.P.

(Mt 18, 1-5. 10)
Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?» On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł:
«Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje.
Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie».

KOMENTARZ:

Kto się więc uniży…
Myśl Boga. Przez uniżenie osiąga się życie wieczne.
I nie jest to postawa fizyczna, postawa w której uniżenie jest tylko naszym słowem bez pokrycia.
Chrystus mówi o prawdziwym uniżeniu.
Mówi o uniżeniu serca, a to oznacza sposób myślenia i podejmowania decyzji.
Oznacza pokorę wypływającą z miłości, wypływająca z myślenia, że jestem stworzeniem Boga i Jemu oddaję cześć.
Chrystus swoim życiem ziemskim, jako człowiek, ukazał nam czym jest prawdziwa pokora.
Wypełnianiem rzeczywistym woli Boga.
Warto zastanowić się nad znaczeniem tego słowa: pokora, pokora, pokora…
Amen.
B.P.

(J 1, 47-51)
Jezus ujrzał, jak Natanael podchodzi do Niego, i powiedział o nim: «Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu».
Powiedział do Niego Natanael: «Skąd mnie znasz?»
Odrzekł mu Jezus: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod figowcem».
Odpowiedział Mu Natanael: «Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!»
Odparł mu Jezus: «Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod figowcem? Zobaczysz jeszcze więcej niż to».
Potem powiedział do niego: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego».

KOMENTARZ:

Czy dlatego wierzysz…?
Warto sobie co jakiś czas zadać pytanie: dlaczego wierzę?
Nie na zasadzie „sprawdzam”, tylko po prostu zajrzeć do serca, odsłonić to miejsce w którym mieszka Bóg i uśmiechnąć się do Niego.
Wiara to relacja, zaprawdę zaprawdę, jak powiada Jezus, warto o nią dbać.
Aby nie żałować, że coś nas w życiu ominęło. Coś najważniejszego. Coś kluczowego.
Amen.
B.P.

(Łk 9, 7-9)
Tetrarcha Herod posłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Chrystusa i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że zjawił się Eliasz; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał.
A Herod mówił: «Jana kazałem ściąć. Któż więc jest ten, o którym takie rzeczy słyszę?» I starał się Go zobaczyć.

KOMENTARZ:

…starał się…
Dzisiejsze Słowo dotyka stanu człowieka po grzechu.
Herod przyznaje się do zabicia Jana, odczuwa niepokój, jednak nie z powodu morderstwa, tylko z powodu tego, że nie wie kim jest Jezus.
Stara się Go zobaczyć. Tylko po co? Może po to, aby wykluczyć powstanie Jana z martwych? Może po to, aby zaspokoić zwykłą ciekawość?
Człowiek po grzechu, to życie w stanie chaosu, podszyte niepokojem.
Prawda jest taka, że tylko Chrystus może ukoić serce człowieka, ale takie serce, które pragnie się prawdziwie nawrócić.
Amen.
B.P.

(Łk 9, 1-6)
Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!»
Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

KOMENTARZ:

… nie przyjęli…
Podczas ziemskiego życia Jezus wielokrotnie doświadczył odrzucenia. Mniejszego, większego aż do Krzyża.
Jednak z perspektywy czasu- czy to odrzucanie miało znaczenie? Czy na nim mamy się skupiać?
Krzyż, jako narzędzie mordu, jako świadectwo odrzucenia, stał się symbolem zwycięstwa dobra nad złem.
Krzyż stał się znakiem życia i tak na Niego patrzymy.
I to jest nadzwyczajne.
Takie rzeczy potrafi tylko Bóg.
Z najgorszego zła wyprowadzić dobro.
Amen.
B.P.

Krzyż, jako narzędzie mordu, jako świadectwo odrzucenia, stał się symbolem zwycięstwa dobra nad złem.
Krzyż stał się znakiem życia i tak na Niego patrzymy . Nadzwyczajne.
Takie rzeczy potrafi tylko Bóg.
Z najgorszego zła wyprowadzić dobro.
Amen.
B.P.