Komentarze do Słowa 

(Łk 2, 22-35)
Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jeruzalem człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś
wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».

KOMENTARZ:

… o Nim mówiono…

Od tysięcy lat mówi się o Nim.
Mówią dobrzy i mówią tacy, w których trudno znaleźć dobro.
Mówią wierzący i niewierzący. Mówią więcej lub mniej.
Mówią o Nim…
I będą mówić zawsze.
Aby na jaw wyszły zamysły serc wielu...
To jest coś, coś rzuca na kolana.
A my?
Czy mówimy i co mówimy?
Czy jest w nas wierność Symeona?
Amen.

(Mt 2, 13-18)
Gdy mędrcy odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: «Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić».
On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: «Z Egiptu wezwałem Syna mego».
Wtedy Herod, widząc, że go mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od mędrców.
Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: «Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma».

KOMENTARZ:

…w nocy…

Bywa, że noc nie wydaje się przyjazna. Bywa, że nie możemy doczekać się świtu.
A jednak noc to czas pełen wydarzeń. Czas kiedy przezywamy to co wydarzyło lub to co ma się wydarzyć. Świadomie lub nieświadomie.
Jak pięknie mówi psalmista: „Dzień dniowi głosi opowieść,
a noc nocy przekazuje wiadomość”. (Ps. 19,3)

Paradoksalnie to czas, kiedy możemy najłatwiej usłyszeć ponieważ nic nie rozprasza naszej uwagi.
Bóg przemawiał do Józefa właśnie nocą.
A Józef słyszał nocą.
Było to tak silne przeżycie, że natychmiast wstał, zabrał Dziecię, Jego Mamę i ruszyli do Egiptu.
Noc… piękny czas, kiedy…mamy czas… usłyszeć Boga.
Amen.

(J 20, 2-8)
Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”.

Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu.

Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.

KOMENTARZ:

…ucznia, którego Jezus kochał…
Jan. Wierny Jan. Umiłowany uczeń.
Czy można Boga kochać w oderwaniu od życia i codzienności?
W oderwaniu od własnego postępowania?
Czy można życie dzielić na to, co należy do Boga i na to, co należy do człowieka?
Człowiek został obdarowany wolną wolą i może podejmować decyzje-jakie chce.
Jednak jest tak, jak napisał Święty Paweł: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść.
Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę”. (1Kor 6.12)
Wobec czego, aby życie człowieka miało sens, aby życie było dobre, musi być spójne.
Można wyuczyć się Pana Boga, ale nigdy nie pozwolić, aby dotknął serca.
Zostawić Go w Stajence Betlejemskiej.
Ale wtedy przychodzi rozczarowanie Bogiem.
Jan…to ten, który wprowadził Boga do swego serca bezwarunkowo i całkowicie.
Piękno serca Jana ujrzał Jezus.
Ujrzał i… pozwolił, aby spoczęło na Jego sercu.

Amen.

(Łk 1, 57-66)

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej tak wielkie miłosierdzie, cieszyli się z nią razem.
Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Ale matka jego odpowiedziała: «Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan».
Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię».
Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy.
A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał, i mówił, błogosławiąc Boga.
Wtedy strach padł na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy to słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kim będzie to dziecię?». Bo istotnie ręka Pańska była z nim.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ:

…wielkie miłosierdzie…

Bóg okazuje wielkie miłosierdzie.
Ktoś powiedział, że Bóg rządzi światem nie za pomocą sprawiedliwości, ale właśnie za pomocą miłosierdzia.
I jest w tym wielka prawda.
Obrazem tego miłosierdzia jest Jan, ale najbardziej doskonałym obrazem tego miłosierdzia jest Chrystus.
Zapatrzmy się na ten Obraz Miłosierdzia Doskonałego.
Niech odciśnie się w naszych sercach trwale, abyśmy mogli w swoim życiu też kierować się miłosierdziem.
Amen.

EWANGELIA (Łk 1, 46-56)

W owym czasie Maryja rzekła:
«Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».
Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ:

Maryja wypowiedziała hymn miłości Boga. W sytuacji, kiedy, patrząc po ludzku, otworzyła się przed Nią wielka niewiadoma.
Jednak Maryja patrzyła na wszystko w kontekście Boga i Jego obietnicy.
Bóg dla Maryi był głównym podmiotem jej życia.
Bogu powierzała wszystko, dlatego z głębin serca wypowiedziała najpiękniejszy hymn miłości Boga.
Zastanówmy się w sercach.
Kim jest dla mnie Bóg?
Czy jest podmiotem czy traktuję Boga przedmiotowo?
Czy pragnę budować relację z Bogiem, czy zwracam się do Niego w chwili, kiedy czegoś potrzebuję?

A Bóg... pragnie być kochany bezinteresownie.
Tak kochała Maryja.

Zawsze warto spojrzeć na własną bezinteresowność. Jaka jest?
Kiedy zrobiłeś człowieku coś dobrego?
I nie chodzi o wielkie sprawy, tylko nawet o te najmniejsze.
O których wie tylko Bóg.

(Łk 1, 39-45)

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana».

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ:

Wydała ona głośny okrzyk…
Elżbieta zareagowała całą sobą na Maryję. Nie miała wątpliwości Kto do niej przyszedł. Stanęła wobec Pana.
Gdyby spojrzeć szerzej….
W księdze Hioba została pięknie przedstawiona rozmowa Hioba z Bogiem.
Hiob do czasu spotkania z Bogiem uważał, że nie potrzebuje nawrócenia.
Ale kiedy stanął przed Bogiem, wobec Jego wielkości i świętości, zmienił się cały w sobie.
Powiedział: „dotąd Cię znałem ze słyszenia” (Hi 42,5).
Ile treści znajduje się w tym stwierdzeniu. „Dotąd Cię znałem ze słyszenia”.
Znamy częściowo to uczucie kiedy widzimy się z kimś tylko online, a potem spotykamy się na żywo. Ogromna zmiana jakościowa.
A Hiob spotkał Boga... I zobaczył prawdę.
To spotkanie było dla niego wstrząsem i stało się powodem prawdziwego nawrócenia.
Spotkanie Boga.

Jakie ma konsekwencje?
Prawdziwe spotkanie prowadzi do nowej jakości życia.
Jednak trzeba mieć w sobie wewnętrzne pragnienie takiego spotkania.
Pragnienie do przejścia z obszaru online do rzeczywistości.
Pięknie powiedział św. Augustyn: „boję się, że nie zauważę Boga przechodzącego obok mnie”.
Niewątpliwie Elżbieta zauważyła przychodzącego Pana.
Weszła w rzeczywistość spotkania z Nim.
Abyśmy i my weszli w taką rzeczywistość i krzyczeli z radości.

(Łk 1, 26-38)

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.
Wszedłszy do Niej anioł, rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».
Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?».
Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».
Wtedy odszedł od Niej anioł.

Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ:

Pełna łaski. Czy był wcześniej czy był później człowiek tak pełen łaski jak Maryja? Pokora Maryi zachwyciła Archanioła Gabriela. Błogosławiona jesteś- szepnął szeptem, który usłyszał cały świat. Upłynęły lata, spełniły się Słowa Archanioła Gabriela. I spełniło się to co Maryja wypowiedziała w Nazarecie: niech się stanie, oto służebnica.

Pozostała zawsze pokorna, zawsze wierna i kochająca Boga. Nie wiem czy poza Maryja jest jakiś człowiek, który zrozumiał dogłębnie tajemnicę cierpienia. Zrozumiał, przyjął i wytrwał. A przede wszystkim zaufał.

Kiedy w sercu staje się pustka, kiedy wydaje się, że już nic w nim więcej nie może się zmieścić, wtedy trzeba zwrócić się do Mamy Bożej, przez którą Bóg stał się dzieckiem – i prosić o Jej siłę i wierność.

Pięknie napisał Prorok Izajasz (Iż 54, 2-5)

2 Rozszerz przestrzeń twego namiotu,
rozciągnij płótna twego <mieszkania>, nie krępuj się,
wydłuż twe sznury, wbij mocno twe paliki!
3 Bo się rozprzestrzenisz na prawo i lewo,
twoje potomstwo posiądzie narody
oraz zaludni opuszczone miasta.
4 Nie lękaj się, bo już się nie zawstydzisz,
nie wstydź się, bo już nie doznasz pohańbienia.
Raczej zapomnisz o wstydzie twej młodości.
I nie wspomnisz już hańby twego wdowieństwa.
5 Bo małżonkiem twoim jest twój Stworzyciel,
któremu na imię - Pan Zastępów;
Odkupicielem twoim - Święty Izraela,
nazywają Go Bogiem całej ziemi.

(Mk 1, 14-20)
Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!».
Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim.
Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.

KOMENTARZ:

…natychmiast…

Jezus na Górze Oliwnej przed męką modlił się następująco:
«Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!» (Łk 22,42).

Gdyby spojrzeć na owo „natychmiast” Szymona, Andrzeja i innych… to bez zdania się całkowicie na wolę Boga, nie jest możliwe takie działanie. Ani nie ma przyszłości.
Dlatego tak wstrząsające są w tym kontekście Słowa Jezusa jakie padły na Górze Oliwnej. Oddają całą prawdę miłości i całkowitego oddania Bogu Ojcu.

Pójście drogą powołania nie jest proste, ani łatwe. Po wiośnie powołania przychodzi lato, jesień a potem zima. Jednak człowiek, którego wybór opierał się na „nie moja wola, lecz Twoja” przetrwa zimę i zobaczy wiosnę. Dni staną się dłuższe i światło zaleje serce. Amen.