Komentarze do Słowa 

(1 Krl 2, 1-4. 10-12)
Kiedy zbliżył się czas śmierci Dawida, wtedy rozkazał swemu synowi, Salomonowi, mówiąc: «Ja wyruszam w drogę przeznaczoną ludziom na całej ziemi. Ty zaś bądź mocny i okaż się mężem! Będziesz strzegł zarządzeń Pana, Boga twego, idąc za Jego wskazaniami, przestrzegając Jego praw, poleceń i nakazów, jak napisano w Prawie Mojżesza, aby ci się powiodło wszystko, co zamierzysz, i wszystko, czym się zajmiesz, ażeby też Pan spełnił swą obietnicę, którą mi dał, mówiąc: Jeśli twoi synowie będą strzec swej drogi, postępując wobec Mnie szczerze z całego serca i z całej duszy, to wtedy nie będzie ci odjęty mąż na tronie Izraela».
Potem Dawid spoczął ze swymi przodkami i został pochowany w Mieście Dawidowym. A czas panowania Dawida nad Izraelem wynosił czterdzieści lat. W Hebronie panował siedem lat, a w Jerozolimie panował trzydzieści trzy lata.
Zasiadł więc Salomon na tronie Dawida, swego ojca, a jego władza królewska została utwierdzona.

KOMENTARZ:

Kiedy zbliżył się czas…
Co po sobie zostawiamy?
Gdyby spojrzeć na Dawida to ostatnie chwile życie poświęca na to, aby przekazać najważniejsze i najbardziej wartościowe myśli synowi. Testament serca.
Ktoś powiedział, że kiedyś ludzie żyli w kontekście tego, że jednak wcześniej czy później zostaną rozliczeni ze swego postępowania. Natomiast dziś żyją tak, jakby to nigdy nie miało nastąpić.
I jest w tym jakaś myśl i smutna prawda o dzisiejszych czasach.
Rację jednak miał Dawid.
Zostawiajmy po sobie tylko dobre myśli, błogosławmy tym którzy przyjdą po nas.
Słuchajmy wezwania Jezusa do nawrócenia się i słuchania Ewangelii.
Amen.
B.P.

(2 Sm 24, 2. 9-17)
Rzekł król Dawid do Joaba, dowódcy wojsk, który był z nim: «Przebiegnij wszystkie pokolenia Izraela od Dan do Beer-Szeby i policzcie ludzi, abym się dowiedział, ile liczy naród». Joab przekazał królowi liczbę spisanej ludności. Izrael liczył osiemset tysięcy wojowników dobywających miecza. Juda zaś – pięćset tysięcy ludzi.
Serce Dawida zadrżało, dlatego że zliczył lud. Dawid zwrócił się do Pana: «Bardzo zgrzeszyłem tym, czego dokonałem, lecz teraz, o Panie, daruj łaskawie winę swego sługi, bo postąpiłem bardzo nierozsądnie». Gdy Dawid wstał nazajutrz rano, słowo Pańskie następującej treści zostało skierowane do proroka Gada, „Widzącego” Dawidowego: «Idź i oświadcz Dawidowi: Tak mówi Pan: Przedstawiam ci trzy możliwości. Wybierz sobie jedną z nich, a Ja ci to uczynię».
Gad udał się do Dawida i przekazał mu następujące oświadczenie: «Czy chcesz, by w tej ziemi nastało siedem lat głodu, czy wolisz przez trzy miesiące uciekać przed wrogiem, który cię będzie ścigał, czy też przyjść ma na twój kraj zaraza trwająca trzy dni? Pomyśl i rozpatrz, co mam odpowiedzieć Temu, który mnie posłał». Dawid odpowiedział Gadowi: «Jestem w wielkiej rozterce. Wpadnijmy raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę!»
Zesłał więc Pan na Izraela zarazę od rana do ustalonego czasu. Umarło wtedy z narodu od Dan do Beer-Szeby siedemdziesiąt tysięcy ludzi.
Anioł wyciągnął już rękę nad Jerozolimą, by ją wyniszczyć; wtedy Pan ulitował się nad nieszczęściem i rzekł do anioła, niszczyciela ludności: «Wystarczy! Cofnij rękę!» Anioł Pański znajdował się obok klepiska Arauny Jebusyty.
Dawid, widząc, że anioł zabija lud, wołał do Pana: «To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca!»

KOMENTARZ:

Serce Dawida zadrżało…
Dlaczego serce Dawida zadrżało?
Głęboka relacja człowieka z Bogiem, to relacja ogromnego zaufania opartego na przekonaniu, że tylko Bóg wie, co jest dla nas dobre. Nawet w sytuacjach bardzo trudnych. Przykładem takiego zaufania jest Abraham, który nie zawahał się składać jedynego syna w ofierze, ponieważ wiedział, że Bóg może go wskrzesić z martwych.
Natomiast co zrobił Dawid? W swojej pysze, której nie dostrzegał, postanowił podkreślić siłę narodu i jego wielkość. Postanowił podkreślić swoje znaczenie. Był przekonany, że czyni dobrze. Zliczanie ludności nie trwało kilka dni, ale ponad 9 miesięcy i przez ten cały czas Dawid był przekonany o słuszności tego co czyni. Dopiero kiedy liczenie zostało zakończone serce Dawida zadrżało ze strachu, wobec tego co uczynił. Zobaczył prawdę o swoim postępowaniu.
A my jacy jesteśmy?
Potrafimy latami trwać w przekonaniu słuszności tego co czynimy, nie słuchając nikogo albo nie chcąc usłyszeć nikogo, a ludzi posłanych z przestrogami odrzucamy i nienawidzimy.
Dawid dostrzegł swój błąd. I poprosił o przebaczenie. Jednak konsekwencje złych czynów, których się dopuszczamy, bywa, że wywołują lawinę większego i mniejszego zła, które dotyka wielu ludzi. Niestety te konsekwencje bywają nieuniknione.
Ale tak jak w historii Dawida, dobroć i miłość Boga są nieskończone i warto o tym zawsze pamiętać.
To do Boga należy zawsze ostatnie Słowo.
Amen.
B.P.

(2 Sm 18, 9-10. 14b. 24-25a. 31 – 19, 3)
Absalom natknął się na sługi Dawida. Jechał na mule. Muł zapuścił się pod konary wielkiego terebintu. Absalom utkwił głową w terebincie i zawisł między niebem a ziemią, a muł, który był pod nim, popędził dalej. Dostrzegł to pewien człowiek i zawiadomił Joaba: «Widziałem Absaloma wiszącego na terebincie». Joab wziął do ręki trzy oszczepy i utopił je w sercu Absaloma.
Dawid siedział między dwiema bramami. Strażnik, który chodził po tarasie bramy nad murem, podniósłszy oczy, zauważył, że jakiś mężczyzna biegnie samotnie. Strażnik zawołał i przekazał królowi tę wiadomość. Król powiedział: «Jeżeli jest sam, to przynosi dobrą nowinę!»
Następnie przybył Kuszyta i powiedział: «Niech się raduje pan mój, król, dobrą nowiną. Właśnie dziś Pan wymierzył ci sprawiedliwość, wybawiając cię z ręki wszystkich, którzy powstali przeciw tobie». Król zapytał Kuszytę: «Czy dobrze się wiedzie młodemu Absalomowi?» Odpowiedział Kuszyta: «Niech się tak stanie ze wszystkimi wrogami pana mojego, króla, i ze wszystkimi, którzy złośliwie przeciw tobie powstali, jak z tym młodzieńcem».
Król zadrżał. Udał się do górnego pomieszczenia bramy i płakał. Chodząc, tak mówił: «Synu mój, Absalomie! Absalomie, synu mój, synu mój! Obym ja umarł zamiast ciebie! Absalomie, mój synu, mój synu!»
Joabowi zaś doniesiono: «Król płacze. Rozpacza z powodu Absaloma». Tak więc zwycięstwo przemieniło się w tym dniu w żałobę dla całego ludu. Posłyszał bowiem lud w tym dniu wiadomość: «Król martwi się z powodu swego syna».

KOMENTARZ:

Dawid siedział między dwiema bramami…
Ta scena bardzo mocno przypomina inną scenę. W przypowieści o miłosiernym Ojcu- ten ostatni również czeka na swojego syna marnotrawnego.
Niestety Dawid nie zobaczył już Absaloma żywego.
Dlaczego?
Wydaje się, że warto jest zerknąć na sposób postępowania tych dwóch synów. Na moment kluczowy, chwilę po klęsce, chwilę głębokiego kryzysu. Jak wychodzą z tego stanu. Kryzys może być momentem błogosławionym, może być łaską- jeżeli dostrzeżemy taki jego aspekt. Kryzys to czas podejmowania ważnych decyzji i zmiany życia. Kto się odwoła do miłosierdzia otrzyma drugą szansę.
Jeden z synów wrócił, drugi zaś nie wrócił do miłosiernego Ojca.
Ostatecznie zawsze decyzja czy przyjmiemy miłosierdzie należy do nas.
Ojciec miłosierny cały czas czeka.
Amen.
B.P.

(2 Sm 15, 13-14. 30; 16, 5-13a)
Do Dawida dotarła wieść: «Serca ludzi z Izraela zwróciły się ku Absalomowi». Wtedy Dawid dał rozkaz wszystkim swym sługom przebywającym wraz z nim w Jerozolimie: «Wstańcie! Uchodźmy, gdyż nie znajdziemy ocalenia przed Absalomem. Śpiesznie uciekajcie, ażeby nas nie napadł znienacka, nie sprowadził na nas niedoli i ostrzem miecza nie wytracił mieszkańców miasta».
Dawid tymczasem wstępował na Górę Oliwną. Wchodził na nią, płacząc i z nakrytą głową. Szedł boso. Również wszyscy ludzie, którzy mu towarzyszyli, nakryli swe głowy i wstępując na górę, płakali.
Król Dawid przybył do Bachurim. A oto wyszedł stamtąd pewien człowiek. Był on z rodziny należącej do domu Saula. Nazywał się Szimei, syn Gery. Posuwając się naprzód, przeklinał i obrzucał kamieniami Dawida oraz wszystkie sługi króla Dawida, chociaż był z nim po prawej i po lewej stronie cały lud zbrojny i wszyscy bohaterowie.
Szimei, przeklinając, wołał w ten sposób: «Precz, precz, krwiożerco i niegodziwcze! Na ciebie Pan zrzucił odpowiedzialność za krew rodziny Saula, w którego miejsce zostałeś królem. Królestwo twoje oddał Pan w ręce Absaloma, twojego syna. Teraz ty sam jesteś w utrapieniu, bo jesteś krwiożercą».
Odezwał się do króla Abiszaj, syn Serui: «Dlaczego ten zdechły pies przeklina pana mego, króla? Pozwól, że podejdę i utnę mu głowę».
Król odpowiedział: «Co ja mam z wami zrobić, synowie Serui? Jeżeli on przeklina, to dlatego że Pan mu powiedział: Przeklinaj Dawida! Któż w takim razie może mówić: Czemu to robisz?» Potem zwrócił się Dawid do Abiszaja i do wszystkich swoich sług: «Mój własny syn, który wyszedł z wnętrzności moich, nastaje na moje życie. Cóż dopiero ten Beniaminita? Pozostawcie go w spokoju, niech przeklina, gdyż Pan mu na to pozwolił. Może wejrzy Pan na moje utrapienie i odpłaci mi dobrem za to dzisiejsze przekleństwo».
I tak Dawid posuwał się naprzód wraz ze swymi ludźmi.

KOMENTARZ:

… wejrzy Pan na moje utrapienie…
Gdyby spojrzeć na Dawida i całego jego życie przedstawione w Piśmie Świętym, to uderzające jest jak wielka była w nim znajomość Bożych spraw i Bożego myślenia.
Co to znaczy?
Dawid nawet w sytuacji grzechu, w sytuacji swojego grzechu, potrafił spojrzeć na siebie z perspektywy Boga, z perspektywy Jego miłosierdzia.
Wyprzedzał w takim myśleniu o Bogu innych ludzi.
Poruszająca jest miłość Dawida do Boga. Wzrusza jego autentyczna pokora. Podziw budzi brak manipulacji i prób wykorzystania Boga do swoich celów.
Piękne dusza Dawida zachwyca i dziś. Nie tylko ludzi, ale i Boga.
Amen.
B.P.

(Łk 10, 1-9)
Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.
Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.
Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże».

KOMENTARZ:

…po dwóch…
Pan Jezus nie posyła pojedynczo.
Pan Jezus nie posyła pojedynczych owiec pomiędzy wilki.
Wartość człowieka obok nas, który podziela sposób myślenia, podziela poglądy i kocha Boga, jest ogromna.
Tak więc warto jest cenić ludzi, których Jezus stawia nam na drodze.
Każdy człowiek to dar od Boga, który trzeba szanować, nie tylko słowem ale i czynem, abyśmy w stadzie wilków nie zostali sami, a potem sami nie stali się wilkami.
Amen.
B.P.

Mk 16, 15-18)
Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich:
«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie».

KOMENTARZ:

Kto uwierzy…
Wiara wymaga nawrócenia.
Wiara bez nawracania się, pojmowanego jako składnik życia codziennego, ma niewielkie szanse na przetrwanie.
To nie jest tak, że się nawracamy i mamy spokój na kilka lat.
Tak to nie działa.
O każdą relację trzeba dbać, o Boga w naszym życiu trzeba dbać.
Warto jest w sobie pielęgnować obraz Boga, na który zostaliśmy stworzeni.
Warto jest czuć w sobie porę powiewu wiatru, kiedy to Bóg spacerował po Raju i rozmawiał z człowiekiem. Warto.
Amen.
B.P.

(Mk 4, 1-20)
Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej, na jeziorze, a cały tłum stał na brzegu jeziora. Nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce:
«Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno ziarno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na grunt skalisty, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i uschło, bo nie miało korzenia. Inne padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i wydawały plon, wschodząc i rosnąc; a przynosiły plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny». I dodał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!»

KOMENTARZ:

… wielki tłum ludzi…
Piękna jest ta scena. Jezus siedzi w łodzi na jeziorze, a tłum stojący na brzegu- słucha. Ile to mogło trwać? Na pewno nie tyle ile trwa czytanie dzisiejszego Słowa. Zapewne były to godziny słuchania Słowa wypowiadanego przez Jezusa.
Czy można stanąć w tłumie i usłyszeć Słowo?
Tłum pomimo swojej zgiełkliwości, daje możliwość anonimowości i zasłuchania. Jednak wielkim niebezpieczeństwem tłumu jest powierzchowność i utrudnione wejście na głębię usłyszanego Słowa. Tłum nie ułatwia indywidualnego wejścia w relację ze Słowem. Ale z drugiej strony bywa, że świadectwo człowieka z tłumu, buduje wiarę słuchających.
Każdy człowiek musi znaleźć indywidualną drogę do Boga. Dla jednych początkiem będzie tłum, dla innych cisza indywidualnej adoracji.
Piękne jest to, że Chrystus nigdy nas nie ogranicza w szukaniu dróg do Niego.
Amen.
B.P.

(Mk 3, 31-35)
Nadeszła Matka Jezusa i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać.
A tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: «Oto Twoja Matka i bracia na dworze szukają Ciebie».
Odpowiedział im: «Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi?»
I spoglądając na siedzących dokoła Niego, rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką».

KOMENTARZ:

…stojąc na dworze posłali po Niego…
Trudny moment.
Czy można Boga przywoływać po to, aby wytłumaczył Swoje postępowanie?
Czy ja, człowiek, mogę rozliczać Boga?
Może być tak, że nigdy nie wyjdziemy poza oczekiwanie, aby Bóg wytłumaczył się ze Swego postępowania.
Zawsze pozostaniemy na zewnątrz.
Jednak to nie jest dobra sytuacja dla człowieka.
Bywa, że człowiek nie wie o tym, że… nie wie.
Nie wiedzieć, że się nie wie.
Warto dopuścić myśl, że tak właśnie może być.
Dziś Jezus daje czas tym, którzy są na zewnątrz, aby opamiętali się i weszli na spotkanie z Nim.
Amen.
B.P.

(Mk 3, 22-30)
Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili o Jezusie: «Ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy».
Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».

KOMENTARZ:

… mówił im …
Jezus słysząc co mówią uczeni w Piśmie o Nim- przywołał ich do Siebie.
Czego mogli się spodziewać po rozmowie z Jezusem w kontekście tego co mówili o Nim? A przecież mówili rzecz- od której nie może być nic gorszego. Zarzucali Bogu, że posługuje się złem.
Czego mogli się spodziewać?
Podziwiam spokój Chrystusa. Podziwiam upór Chrystusa z jakim całym czas próbuje człowiekowi tłumaczyć jego zagubienie i błędy. Podziwiam Chrystusa w tym, że niezmiennie tłumaczy konsekwencje zła w które się wikłamy.
Dziś Jezus upomina człowieka szczególnie poważnie.
Uważaj bo są takie granice, po przekroczeniu których, pewne rzeczy są już nieodwracalne.
Warto pamiętać o tym w swoim życiu i ostrożnie stawiać kolejne kroki istnienia.
Amen.
B.P.

(Mk 3, 13-19)
Jezus wszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy.
Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.

KOMENTARZ:

…przywołał do siebie…
Ktoś bardzo dobrze powiedział, że osobista lektura Pisma św. rodzi fascynację Bogiem.
Kiedy spojrzymy na Dwunastu, to przychodzi myśl, że oni, jak nikt inny mieli osobistą lekturę Słowa. Dwunastu jest dowodem na to w jaki sposób rodzi się fascynacja Chrystusem. Z osobistego spotkania. I dzieje się to przez rozważanie Słowa. Można rzec, że to Słowo przywołuje człowieka. Ono odkrywa, przed każdym, kto tego zapragnie, fascynujący świat relacji z Bogiem i zachwytu Nim.
A co z nami?
Jak odpowiadamy na przywoływanie Boga? Jak odpowiadamy na przywoływanie człowieka?
Warto spojrzeć na swoje życie w kontekście tych pytań.
Amen.
B.P.