Komentarze do Słowa 

(Mt 8, 18-22)

Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę. A przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: «Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz».

Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory, a ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć».

Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: «Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca».

Lecz Jezus mu odpowiedział: «Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych!»

…rzekł do Niego…

Rozmowy z Bogiem. On zdecydowanie więcej wie o nas, niż my o sobie. Odpowiedzi Boga są szersze niż nasze pytanie. 

I do rozmowy i do odpowiedzi trzeba dorastać przez całe życie. Amen.

https://cfd.sds.pl/aktualnosc/2425,snj-poniedzialek-xiii-tygodnia-zwyklego-rok-i-1766

(Łk 15, 3–7)

Jezus opowiedział faryzeuszom i uczonym w Piśmie następującą przypowieść:

«Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie?

A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu;

sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła.

Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.»

Oto słowo Pańskie.

...Większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca...

Bóg, którego ukazuje nam Jezus, nie jest obojętnym sędzią, ale kochającym pasterzem. On nie godzi się na stratę choćby jednej duszy. W świecie, w którym łatwo kogoś spisać na straty, On wyrusza w drogę — szuka, woła, czeka, aż odnajdzie i weźmie na ramiona.

Ta przypowieść mówi o mnie i o Tobie. Bo każdy z nas bywa zagubioną owcą. I każdy z nas może być przyprowadzony z powrotem – niezależnie od tego, jak daleko odszedł. Dla Boga nie ma sytuacji beznadziejnych, a Jego radość z powrotu jednego serca przekracza wszystko.

Panie, dziękuję Ci, że nigdy nie rezygnujesz ze mnie. Daj mi serce, które potrafi przyjąć Twoje przebaczenie i otworzyć się na powrót.

(Mt 7, 24-29)

Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz,wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.
Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz,wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».
Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie.

Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę…

Moc Słowa. Słuchamy różnych ludzi i wiemy, że jednych się słyszy, innych zaś nie. Jedni potrafią przekazać moc Słowa, inni zaś nie. 

Różne są tego powody, jednak warto pamiętać o tym, że przemawia się z obfitości serca. Martwe  serce nie przemówi.

Módlmy się o serca żyjące. Amen.

(Rdz 15, 1-12. 17-18)

Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: «Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita».
Abram rzekł: «O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk Eliezer». I mówił: «Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie, zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą».
Ale oto usłyszał słowa: «Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził».
I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: «Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić»; potem dodał: «Tak liczne będzie twoje potomstwo». Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.

Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.

Niezmiernie piękne Słowa. Abram uwierzył pomimo bardzo poważnych przeciwności. Pomimo lat oczekiwania na spełnienie obietnicy.  

Oby każdy z nas uwierzył Bogu, pomimo przeciwności  i, aby  Pan poczytał mu to za zasługę.

Amen. 

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem.
Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Ale matka jego odpowiedziała: «Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan».
Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię».
Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy.
A natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język i mówił, błogosławiąc Boga.
Wtedy strach padł na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kimże będzie to dziecię?». Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Chłopiec zaś wzrastał i umacniał się na duchu, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

…miłosierdzie…

Ktoś powiedział pięknie: miłosierdzie to nadmiar miłości, który się nie narzuca, ale cierpliwie czeka, aż będzie chciane.

Nic dodać, nic ująć. Amen. 

(Rdz 12, 1-9)

Pan Bóg rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi». (…).

Będę błogosławił…

Czy doceniamy siłę błogosławieństwo Boga? Czy czujemy jego moc?

Jeśli nie, to czas najwyższy otworzyć oczy, uszy i serce na jego znaczenie.

Abram moc błogosławieństwa pojmował z biegiem czasu i dni. 

Błogosławieństwo. 

Najpiękniejsze, co go w życiu spotkało. Amen. 

(2 Kor 9, 6-11)

Bracia:
Kto skąpo sieje, ten i skąpo zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg.
A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki, według tego, co jest napisane: «Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki».
Ten zaś, który daje siewcy ziarno do zasiewu i chleb do jedzenia, dostarczy również wam ziarna i rozmnoży je, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości. Wzbogaceni we wszystko, będziecie pełni wszelkiej prostoty, która składa przez nas dziękczynienie Bogu.

Kto skąpo sieje, ten i skąpo zbiera… 

Koryntianie do których był skierowany  list byli zasobni. 

Paradoks polega na tym, że to niekoniecznie ci, którzy są zasobni, w różnego rodzaju dobra, czy to materialne  czy duchowe, pragną się nimi dzielić. 

Bywa, że dzielą się Ci, którzy wcale nie są tak zasobni.

I co się dzieje? Pan Bóg wspiera ich zasobność. Amen. 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Słyszeliście, że powiedziano: „Będziesz miłował swego bliźniego”, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził.
A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie;ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie?Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią?
Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski».

Będziesz miłował…

To nie jest takie oczywiste, że pomagamy innym ludziom. 

Akt miłosierdzia bezinteresownego, akt pomocy czy to materialnej czy duchowej, czy akt przebaczenia- jest wielkim wydarzeniem w życiu każdego człowieka. 

Amen. 

(Mt 5, 38-42)

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Słyszeliście, że powiedziano: „Oko za oko i ząb za ząb!” A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię ktoś, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie».

Ja wam powiadam…

Bardzo interesujący  komentarz do dzisiejszej Ewangelii  ukazał się na stronie Centrum Formacji Duchowej Salwatorianie (od 10.40 minuty) warto posłuchać.

Jak różne i piękne komentarze można usłyszeć…

https://www.youtube.com/watch?v=hlQ8FtY7-38&list=PLOJAEaAmZzCEblE5RH_VwjWTDbeyHHwRf&index=9 

(J 17, 1-2. 9. 14-26)

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł:
«Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś.
(…)
I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś.
(…).

…aby stanowili jedno…

Ktoś pięknie napisał: bliskość nie jest prawem ale darem, nie podlega nakazom.

Warto to usłyszeć. Amen.