Komentarze do Słowa 

(Mt 19, 16-22)
Pewien człowiek podszedł do Jezusa i zapytał: «Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?»
Odpowiedział mu: «Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowuj przykazania».
Zapytał Go: «Które?»
Jezus odpowiedział: «Oto te: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego».
Odrzekł Mu młodzieniec: «Przestrzegałem tego wszystkiego, czego mi jeszcze brakuje?» Jezus mu odpowiedział: «Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!»
Gdy młodzieniec usłyszał te słowa, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.

KOMENTARZ:

Które?
Dzisiejsze Słowo jest pytaniem o nasze przywiązania.
Które?
Właśnie, które przywiązania? Które z naszych przywiązań są silniejsze niż miłość do Pana Boga? I nie jest tak prosto, że myślimy tylko o rzeczach materialnych. Przywiązaniem może być wszystko. Od spraw najprostszych do miłości zazdrosnej do drugiego człowieka, od pragnień zobaczenia i skosztowania wszystkiego do wolności, rozumianej jako odejście od wszelkich zobowiązań.
Które?
I nie mów, że nie masz przywiązań😊
Amen.
B.P.

(Ez 16, 59-63)
Tak mówi Pan Bóg: «Postąpię z tobą, Jeruzalem, tak, jak ty postępowałaś, ty, która złamałaś przysięgę i zerwałaś przymierze. Ja jednak wspomnę o przymierzu, które z tobą zawarłem za dni twojej młodości, i ustanowię z tobą przymierze wieczne. Ty zaś ze swej strony wspomnisz swoje postępowanie i zawstydzisz się, kiedy przyjąwszy siostry twoje tak starsze, jak i młodsze od ciebie, dam ci je za córki, choć nie ze względu na zawarte z tobą przymierze.
Odnowię bowiem moje przymierze z tobą, i poznasz, że Ja jestem Pan, abyś pamiętała i wstydziła się i abyś ze wstydu ust swoich nie otwarła wówczas, gdy ci przebaczę wszystko, co uczyniłaś» – mówi Pan Bóg.

KOMENTARZ:

…wspomnisz swoje postępowanie i zawstydzisz się…
I tak właśnie jest i będzie. Nie raz człowiek wspomina swoje postępowanie i wstydzi się wobec Boga i ludzi. I bardzo dobrze. Bardzo niedobrze jest wtedy kiedy już nie odczuwamy wstydu i uważamy siebie za ludzi, którzy dobrze postępują.
Jesteśmy w służbie Boga i to jedyna służba, w której człowiek nigdy nie spotka się z pogardą i poniżeniem.
Amen.
B.P.

(Mt 18, 15-20)
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik.
Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».

KOMENTARZ:

a co rozwiążecie…
14 sierpnia 1941 w KL Auschwitz zmarł św. Maksymilian Maria Kolbe, zmarł śmiercią męczennika.
Można zapytać a co rozwiązał oddając swoje życie za brata w niedoli? Według świata zapewne nic. Stracił życie.
Jednak prawda jest całkowicie inna. Św. Maksymilian rozwiązał wszystko pokazując zupełną słabość świata i jego metod wobec heroizmu i postawy jednego człowieka.
I to jest bardzo piękne i nadzwyczajne.
Amen.
B.P.

(Mt 18, 12-14)
Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały.
Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

KOMENTARZ:

…które się nie zabłąkały.
Odpowiedzialność owiec, które się nie zbłąkały. Czy potrafią widzieć sercem sytuację w której muszą zostać same ponieważ pasterz poszedł szukać zaginionych? Czy ja to potrafię przyjąć?
Takim na pozór nie zbłąkanym był choćby starszy syn z przypowieści o Ojcu Miłosiernym, który w pewnym momencie rzekł do Ojca z wyrzutem: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia…” Łk15,29. I okazało się, że był dalej od Ojca niż młodszy marnotrawny brat.
Trzeba uważać na serce nie tylko w swoim kontekście, ale również w kontekście ludzi, których spotykamy.
Może się okazać, że my również jesteśmy zagubionymi owcami, ale takimi które nie dają się odnaleźć.
Amen.
B.P.

(Mt 17, 22-27)
Gdy Jezus przebywał w Galilei z uczniami, rzekł do nich: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie». I bardzo się zasmucili.
Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy didrachmy z zapytaniem: «Wasz Nauczyciel nie płaci didrachmy?» Odpowiedział: «Tak».
Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: «Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?»
Gdy Piotr powiedział: «Od obcych», Jezus mu rzekł: «A zatem synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę. Weź pierwszą złowioną rybę, a gdy otworzysz jej pyszczek, znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie».

KOMENTARZ:

I bardzo się zasmucili.
U św. Jana Ewangelisty napisano:
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił.
Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość (J 16,20).
I to jest prawidłowa perspektywa patrzenia na smutek, jaki nas dotyka. Smutek zamieni się w radość. Nawet największy smutek.
Amen.
B.P.

(Mt 25, 1-13)
Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść:
«Podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w swoich naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, senność ogarnęła wszystkie i posnęły.
Lecz o północy rozległo się wołanie: „Oto pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!” Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”. Odpowiedziały roztropne: „Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie”.
Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. Nadchodzą w końcu i pozostałe panny, prosząc: „Panie, panie, otwórz nam!” Lecz on odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was”.
Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny».

KOMENTARZ:

…nie wzięły…

Wszystkie szły razem, ale tylko połowa podjęła trud zabrania ze sobą zapasu oliwy. Można rzec, że statystycznie tylko 50% było mądrych. A reszta? Czym jest mądrość?  Ktoś powiedział, że to rzetelność w życiu. Zapewne. Jednak trzeba uważać, aby nie mylić inteligencji z mądrością. Wszystkie panny były inteligentne, ale tylko połowa była mądrych.

Panie strzeż naszych myśli.

Amen. 

(Jr 31, 31-34)

Pan mówi: «Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. Nie takie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą, mówi Pan.
Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał».

KOMENTARZ:

…o grzechach ich nie będę już wspominał…

Czy to nie jest cudowne być uwolnionym od grzechu? Czy tonie nadzwyczajne kiedy grzech nie jest wspominany?

Bóg to nie tylko potrafi, ale  i czyni.

Amen.

B.P.

(Mt 15, 21-28)

Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: «Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha». Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem.
Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: «Odpraw ją, bo krzyczy za nami».
Lecz On odpowiedział: «Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela».
A ona przyszła, padła Mu do nóg i prosiła: «Panie, dopomóż mi».
On jednak odparł: «Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom».
A ona odrzekła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów».
Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!» Od tej chwili jej córka była zdrowa.

KOMENTARZ:

Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu.

Bóg wychodzi na peryferia. Do odrzuconych, samotnych i pozostawionych przez innych.

Czy my lubimy peryferia? Czy chcemy mieć z nimi styczność?

A właśnie stamtąd przychodzi wiara, która wzbudza podziw samego Chrystusa.

Wiara bezwarunkowa, pełna pokory i oddania. Prawdziwa.

Nie ma się co dziwić, że Bóg tam wychodzi.

Amen.

B.P. 

(2 P. 1, 16-19)
Najmilsi: Nie za wymyślonymi mitami postępowaliśmy wtedy, gdy daliśmy wam poznać moc i przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ale jako naoczni świadkowie Jego wielkości.
Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: «To jest mój Syn umiłowany, w którym sobie upodobałem». I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej.
Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, i dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach.

KOMENTARZ:

I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba…

Być świadkiem i nie bać się świadczyć, za tym co się widziało i słyszało. Święty Piotr przeszedł długą i trudną drogę, zanim mógł wypowiedzieć te Słowa. 

Każdy z nas dojrzewa do bycia uczniem i do bycia człowiekiem. Amen.

B.P.

(Mt 14, 13-21)
Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd łodzią na pustkowie, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych.
A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce to jest pustkowiem i pora już późna. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności».
Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!»
Odpowiedzieli Mu: «Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb».
On rzekł: «Przynieście Mi je tutaj».
Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a z tego, co pozostało, zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.

KOMENTARZ:

…poszły za Nim pieszo…

Pielgrzymowanie za Jezusem, podążanie duchowe, fizyczne. 

Warto, aby to nie był zryw podyktowany wyłącznie okolicznościami życia, tylko pragnienie serca, aby być w drodze za Jezusem.

Amen.

B.P.