Komentarze do Słowa 

(Łk 16, 1-8)
Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: „Ile jesteś winien mojemu panu?” Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: „A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: „Sto korców pszenicy”. Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”. Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi niż synowie światłości».

KOMENTARZ:

...Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi niż synowie światłości…
Dla rzeczy doczesnych jesteśmy w stanie zrobić wiele.
Poświęcamy nasze życie pędząc za rzeczami materialnymi.
Gdzie w tej drodze znajduje się czas dla Boga?
Ile czasu poświęcamy na sprawy “światłości”?
Ile wytrwałości i przezorności w nas do osiągania życia wiecznego?
Amen.

(Łk 15, 1-10)
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”.

KOMENTARZ:

...bo znalazłem owcę, która mi zginęła...
Każdy z nas jest jedną z owiec Pana.
Czasem zdarza się, że gubimy się we własnym życiu.
Jezus jednak czeka na nas, aż odnajdziemy właściwą drogę.
Dla Jezusa nawet jeśli błądzimy jesteśmy największym skarbem.
On nigdy nas nie opuści.
Gdzie obecnie pędzisz?
Czy po drodze nie zgubiłeś siebie?
Amen.

(Łk 14, 25-33)
Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.
Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby położył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”.
Albo jaki król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju.
Tak więc nikt z was, jeśli nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».

KOMENTARZ:

...tłumy (…) rzekł do nich…
Bywa, że łatwo jest być bohaterem w tłumie, kiedy to wszyscy mówią jednym głosem.
Ale jak to jest być bohaterem pozbawionym takiego wsparcia, kiedy samotnie staje się w obronie prawdy, a wszyscy są przeciw?
Jezus pyta dziś o to, jak my się zachowamy, kiedy przyjdzie chwila próby.
Czy ostanie się nasze bohaterstwo, kiedy zostaniemy pozbawieni wsparcia tłumu?
Jezus znalazł się w takiej sytuacji, a nawet wydarzyło się więcej, zdradzili najbliżsi. A przyjaciele stali się wrogami.
Bóg daje siłę człowiekowi w takich momentach.
Amen.
B.P.

(Łk 14, 15-24)
Gdy Jezus siedział przy stole, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: «Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym».
On zaś mu powiedział: «Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadeszła pora uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: „Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe”. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: „Kupiłem pole, muszę wyjść je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Drugi rzekł: „Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego”. Jeszcze inny rzekł: „Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść”.
Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał swemu słudze: „Wyjdź co prędzej na ulice i w zaułki miasta i sprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych!” Sługa oznajmił: „Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce”. Na to pan rzekł do sługi: „Wyjdź na drogi i między opłotki i przynaglaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony.
Albowiem powiadam wam: Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty”».

KOMENTARZ:

...a jeszcze jest miejsce…
Trzeba słyszeć to co mówi Jezus: a jeszcze jest miejsce.
Nigdy nie jest za późno na nawrócenie i poznanie Boga, który czeka z zastawionym stołem.
Niegodziwość bywa cechą człowieka, nigdy zaś nie jest cechą Boga.
To co mówi Bóg jest zawsze prawdą.
Amen.
B.P.

(Łk 14, 12-14)
Jezus powiedział do pewnego przywódcy faryzeuszów, który Go zaprosił: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

KOMENTARZ:

….powiedział do pewnego przywódcy…
Każdy z nas jest w większym czy mniejszym stopniu przywódcą, każdy z nas za coś odpowiada.
Jezus nie bez powodu poszedł do domu takiego człowieka.
Zapewne spotkał tam bardzo wyselekcjonowane grono osób.
Takich, których przywódca faryzeuszy uznał za godnych siebie.
Takich, którzy wzajemnie się popierają i chwalą, nawet w złym postępowaniu.
Jezus wykazał faryzeuszowi bezmyślność jego postępowania, wykazał obłudę i pychę.
Ciekawe czy faryzeusz przyjął naukę Jezusa?
Ciekawe czy pojął w ogóle o czym jest mowa?
Odpowiedź należy do człowieka.
Amen.
B.P.

(Łk 13, 31-35)
W tym czasie przyszli niektórzy faryzeusze i rzekli do Jezusa: «Wyjdź i uchodź stąd, bo Herod chce Cię zabić». Lecz On im odpowiedział: «Idźcie i powiedzcie temu lisowi: Oto wyrzucam złe duchy i dokonuję uzdrowień dziś i jutro, a trzeciego dnia będę u kresu. Jednak dziś, jutro i pojutrze muszę być w drodze, bo rzecz to niemożliwa, żeby prorok zginął poza Jeruzalem.
Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani. Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swoje pisklęta pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto dom wasz tylko dla was pozostanie. Mówię zaś wam: nie ujrzycie Mnie, aż nadejdzie czas, gdy powiecie: „Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie”».

KOMENTARZ:

Wyjdź i uchodź…
Czy Boga można przestraszyć? Czy Boga można zmusić do zmiany postępowania?
Czy człowiek może Boga przekonać do swojego sposobu myślenia?
Ktokolwiek tak myśli, jest w głębokim błędzie.
Amen.
B.P.

(Łk 13, 22-30)
Królestwo Boże dostępne dla wszystkich narodów
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus przemierzał miasta i wsie, nauczając i odbywając swą podróż do Jerozolimy.
Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?»
On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś”.
Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się niesprawiedliwości!” Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym.
Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi».

KOMENTARZ:

…są pierwsi…
Czasami warto sobie położyć rękę na sercu i zapytać siebie: do czego używam władzy jaką dał mi Pan?
Nie jest ważne czy dużej czy małej władzy – ale jak jej używam?
Czy do czynienia dobra i wzrastania do życia wiecznego?
Pierwsi to ci, którzy mają władzę. Jak ją sprawujemy?
Amen.
B.P.

(Łk 13, 18-21)
Jezus mówił: «Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym mam je porównać? Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał w swoim ogrodzie. Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki podniebne zagnieździły się na jego gałęziach».
I mówił dalej: «Z czym mam porównać królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło».

KOMENTARZ:

…ptaki podniebne zagnieździły się na jego gałęziach.
Czy jesteśmy ludźmi wokół których inni mogą wzrastać i rozwijać się?
Czy jesteśmy tymi, którzy sieją dobro?
Amen.
B.P.

(Łk 6, 12-19)
Pewnego razu Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc trwał na modlitwie do Boga.
Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, któremu nadał imię Piotr, i brata jego, Andrzeja, Jakuba, Jana, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Szymona z przydomkiem Gorliwy, Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.
Zszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie; był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jeruzalem oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia.
A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

KOMENTARZ:

…wyszedł na górę…
Potrzebujemy ciszy, potrzebujemy odpoczynku. Potrzebujemy czasu dla siebie.
Potrzebujemy czasu na budowanie relacji z Bogiem.
Nie wolno pozbawiać innych ludzi tego prawa.
Amen.
B.P.

(Łk 12, 54-59)
Jezus mówił do tłumów: «Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: „Deszcz idzie”. I tak się dzieje. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: „Będzie upał”. I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże chwili obecnej nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?
Gdy idziesz do sprawującego władzę ze swym przeciwnikiem, staraj się w drodze dojść z nim do zgody, by cię nie zaciągnął do sędziego; a sędzia przekazałby cię dozorcy, dozorca zaś wtrąciłby cię do więzienia. Powiadam ci, nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni pieniążek».

KOMENTARZ:

…rozpoznawać…
Bywa, że niektórzy ludzie poprzestają tylko na rozpoznawaniu zmian pogody, inni na rozpoznawaniu tendencji na giełdzie, inni zmian w modzie, sztuce.
Szukają znaków tego świata. Pragną być dobrze poinformowani. Na czasie.
Natomiast Pan dał nam zdolność rozpoznawania również po to, abyśmy rozpoznawali Jego znaki, Jego Słowa – skierowane do nas.
Abyśmy z Nim prowadzili dialog.
Warto o tym pamiętać.
Amen.
B.P.